Η μεταγαμήλια μελαγχολία μου χτύπησε την πόρτα λίγες ώρες αφότου έγινα «Κυρία Μπίθα»…

Τ όπως Τάσος.

Θυμάμαι ότι πριν καν καταφέρω να ανοίξω τα μάτια μου ένιωθα έναν απίστευτο πόνο στα πόδια και τη μέση μου. Προσπάθησα να κουλουριαστώ και αναζήτησα τον Τάσο στο κρεβάτι. Δεν ήταν εκεί και έτσι, σε μία σχεδόν υπνηλική κατάσταση, αποφάσισα να συνεχίσω τον ύπνο μου. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, το air condition είχε δημιουργήσει μια τέλεια δροσιά και τα μαξιλάρια του ξενοδοχείου ήταν τόσο αφράτα που νόμιζα ότι βρισκόμουν σε κάποιο σύννεφο. Τι ωραίο όνειρο που έβλεπα… Χόρευα, λέει, χωρίς να σκέφτομαι, τα χρώματα μπλέκονταν μεταξύ τους, έβλεπα εικόνες που χάνονταν η μία μετά την άλλη. Φίλοι, γονείς, κοκτέιλ, φώτα, μουσικές… τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου; Tι έκαναν στην παραλία μέσα στο βράδυ;

Άνοιξα τα μάτια μου μπερδεμένη. Τι περίεργο όνειρο ήταν αυτό και τι πόνος το συνόδευε! Προσπάθησα να βολέψω καλύτερα το σώμα μου, αλλά ήταν λες και κάποιος είχε χτυπήσει όλο μου το κορμί. Σιγά σιγά το όνειρο απομακρύνθηκε και κατάφερα να κάνω κάποιες βασικές κινήσεις για να πιάσω το κινητό μου από το κομοδίνο.

24 μηνύματα και καμιά 700αριά Instagram notifications.

Το νυφικό με τα ανάγλυφα λουλούδια στην πλάτη, κρεμασμένο πίσω από ένα παράθυρο του Poseidonion Grand Hotel.

Ήταν 25 Ιουνίου, Κυριακή, 14.30 το μεσημέρι, βρισκόμουν στο ξενοδοχείο Ποσειδώνιο, στις Σπέτσες και ήμουν επισήμως 20 ώρες παντρεμένη. Με άλλα λόγια, ήμουν «η κυρία Μπίθα». Μόνο που ο κύριος Μπίθας δεν ήταν στο κρεβάτι. Και να σας πω κάτι; Δεν με πείραξε καθόλου. Σηκώθηκα νωχελικά, αγνόησα το -απίστευτα- λερωμένο νυφικό μου, έβαλα το κινητό μου στο mute και παρήγγειλα στο δωμάτιο έναν παγωμένο καφέ.

Το πρώτο τηλέφωνο θυμάμαι ότι το έκανα στην Πέγκυ, την wedding planner μας. Ακόμα ακούω τη φωνή της να μου λέει: «Έλα νύφη μου, ξέρω, σε έχει πιάσει μελαγχολία, δεν θέλω όμως να στεναχωριέσαι, θα κάνουμε κι άλλα πάρτι».

Μελαγχολία;

Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Έκανα μια βουτιά στα συναισθήματά μου και δεν βρήκα κάτι τέτοιο. Όχι, δεν είχα μελαγχολήσει. Έκανα μια παύση μερικών δευτερολέπτων και ένα τεράστιο -ίσως το μεγαλύτερο της ζωής μου -χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. «Ρε συ, είμαι πολύ ευτυχισμένη» (τονισμένο και μακρόσυρτο το «πολύ»). «Τρελαίνομαι!», η απάντηση της Πέγκυς. «Πήγαν όλα τόσο τέλεια» είπα για να δικαιολογήσω τη μάλλον πρωτόγνωρη για εκείνη αντίδρασή μου «που νιώθω γεμάτη και ευτυχισμένη. Θέλω να ηρεμήσω τώρα και να τα ξαναζήσω όλα στο μυαλό μου από την αρχή». Μιλήσαμε για τα διαδικαστικά. Τα φωτάκια είχαν από το πρωί ξεκρεμαστεί από τα δέντρα της παραλίας, τα βανάκια ταξίδευαν ήδη για την Αθήνα, κάτι φίλοι του Μπίθα ήταν για να διακομιστούν στο νοσοκομείο αλλά τελικά το γλιτώσαμε και η Πέγκυ είχε βρει τα παπούτσια μου που τα είχα παρατήσει σε κάποιο σημείο της παραλίας.

Ξέφρενο γαμήλιο πάρτι στην παραλία. Και μετά, τι;

Άνοιξα το τεράστιο, παλιό σπετσιώτικο παράθυρο και το οξυγόνο που μπήκε στο δωμάτιο έφερε νέο αέρα στις σκέψεις μου. Κοίταξα έξω. Ο κόσμος συνέχιζε να κάνει ό,τι θα έκανε κάθε Κυριακή του καλοκαιριού. Οικογένειες πήγαιναν για μπάνιο, ζευγάρια περπατούσαν χέρι χέρι, τα μηχανάκια συνέχιζαν τις βόλτες τους, τα αλογάκια ξεκουράζονταν κάτω από τη σκιά. Μα γιατί κανείς δεν σταματάει ό,τι κάνει για να μοιραστεί μαζί μου τη μαγεία που αισθάνομαι; Παιδιά… ας μην γελιόμαστε, είμαι η κυρία Μπίθα! Έστω, ο ευγενικός κύριος που μου έφερε τον καφέ στο δωμάτιο, ό-φει-λε να με ρωτήσει για τη χτεσινή νύχτα. Ή, μήπως, όχι;

Έκανα ένα δροσερό ντους και έκατσα με το μπουρνούζι μου στην πολυθρόνα του δωματίου. Χιλιάδες σκέψεις γέμισαν το μυαλό μου. Ο Τάσος, οι φίλοι μας, ο χορός, η εξάντληση, ο μπαμπάκας μου, τα Μπιθάκια μας, η χαρά της μαμάς μου, τα φιλιά, οι αγκαλιές, οι φίλοι μας ευτυχισμένοι. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος από τη ζωή του;

Και τότε για πρώτη φορά ένιωσα την καρδιά μου να κάνει ένα μικρό «κρατς». Δηλαδή όλο αυτό τελείωσε; Ένιωθα λες και μέσα μου υπήρχαν δύο πρόσωπα που μάλωναν και το ένα όταν απαντούσε στο άλλο τού έριχνε και μία σφαλιάρα για να συνέλθει. «Ήταν τέλεια, το έζησες φανταστικά – Ναι αλλά τώρα τελείωσε και την Τετάρτη γυρίζεις Αθήνα – Ναι αλλά θυμήσου τις στιγμές… – Θα προτιμούσα να τις έχω μπροστά μου και όχι στο παρελθόν – Μα…». Μα… τα πρώτα σημάδια μεταγαμήλιας μελαγχολίας είχαν κάνει την εμφάνισή τους.

Τρελή ευτυχία…

Η μεταγαμήλια μελαγχολία αποτελεί πλέον επίσημο wedding όρο και, ας το παραδεχτούμε, είναι αναμενόμενη και απολύτως λογική. Η Allison Scott Gordon, καθηγήτρια του Τμήματος Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Κεντάκι διεξήγαγε μία μεγάλη έρευνα το 2016 για να αποδείξει -κάτι που ίσως γνωρίζαμε- πως το 50% των newlyweds βιώνουν αυτό που λέμε post-wedding blues. Μάλιστα, αναφέρει πως ένα μικρό ποσοστό χρειάζεται να βοηθηθεί ακόμα και με κλινική αγωγή για να επανέλθει. «Είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό το συναίσθημα» -εξηγεί, βέβαια, η Νεοϋορκέζα ψυχολόγος Jocelyn Charnas που φέρει τον τίτλο της Wedding Doctor- «και δεν αφορά μόνο το γάμο. Πάντα δεν βιώνουμε συναισθήματα μοναξιάς, θλίψης και μελαγχολίας όταν κάτι που προσδοκούσαμε συμβεί και τελειώσει;».

Ουφ! Δεν ξέρω… Δύο χρόνια μετά δεν έχω αποφασίσει αν εκείνη τη μέρα όλο μου το «είναι» χοροπήδαγε από τη χαρά του για όσα όμορφα και μαγικά είχε βιώσει ή αν βαθιά στην ψυχή μου έκλαιγα που το όνειρο είχε τελειώσει. Μάλλον μου συνέβαιναν και τα δύο.

Και να σας πω κάτι; Ακόμα και αν αισθανθείτε μελαγχολικά, θεωρήστε το ως μέρος της διαδικασίας. Μην μου πείτε ότι δεν σφίγγεται η καρδιά σας όταν το αεροπλάνο της επιστροφής από την αγαπημένη σας πόλη προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας… Παρόλα αυτά, στην καρδιά σας και στο μυαλό σας έχετε τόσο υπέροχες εικόνες και συναισθήματα που κάνουν την προσγείωση να μοιάζει -σχεδόν- ομαλή…

It’s early in the morning and I ain’t got nothing but the blues…