Τι γίνεται με τα «αστεφάνωτα» ζευγάρια εν μέσω lockdown;

Από τον Παναγιώτη Κούστα

Ένα viral κείμενο γνώμης που δημοσιεύτηκε σήμερα το πρωί σε ειδησεογραφικό site και κάνει αυτή τη στιγμή τον γύρο του διαδικτύου, αποδίδει στην κυβέρνηση τον χαρακτηρισμό «Κυβέρνηση Τασσώ Καββαδία», από την τακτική της «κακιάς» του ελληνικού κινηματογράφου να κάνει μαύρη τη ζωή της Ελενίτσας-Μάρως Κοντού όσο εκείνη ήταν «αστεφάνωτη», στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».

Στον αέρα οι μετακινήσεις των «αστεφάνωτων» ζευγαριών;

Ο λόγος αυτής της παρομοίωσης; Η διάκριση στη δυνατότητα «συνάντησης» που κάνει η κυβέρνηση ανάμεσα στα ζευγάρια που η σχέση τους έχει αποκτήσει «νομική ισχύ» με έναν γάμο ή με ένα σύμφωνο συμβίωσης και στα ζευγάρια που, ακόμα και αν είναι «χρόνια μαζί» κατά πώς λέει ο ξαφνικά τόσο επίκαιρος στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου, δεν έχουν βάλει κουλούρα. Έτσι, οι όποιες συναντήσεις των «αστεφάνωτων», σε περίπτωση που δεν μένουν υπό την ίδια στέγη, πρέπει να γίνονται στη ζούλα, καθώς είναι παράνομες, ενώ δεν υπάρχει σαφής πρόβλεψη ούτε για τη συντροφιά των ανθρώπων «που ζουν μονάχοι», αλλά ούτε και για τις κοινές μετακινήσεις όσων «αστεφάνωτων» μένουν μαζί, αλλά η σχέση τους δεν έχει νομική ισχύ.

Αναρωτιέμαι γιατί και, αν κρίνω από τα status updates των επαφών μου στο Facebook, αναρωτιέται πολύς ακόμα κόσμος μαζί με εμένα. Γιατί δύο ή και περισσότεροι άνθρωποι που συνδέονται και αγαπιούνται μεταξύ τους -καθώς δεν πρέπει να αποκλείονται ούτε οι πολυσυντροφικοί από κανένα προνόμιο- θα πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα στην ανθρώπινη ζεστασιά από κάποιους άλλους που «απλώς έχουν υπογράψει ένα χαρτί»; Αδυνατώ να πιστέψω ότι η ματιά του Νομοθέτη σε ένα σύγχρονο, δυτικό κράτος είναι αυτή του πάλαι ποτέ των (μη-αλκοολούχων) ποτών «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που, αντί να βγάλει τον χάρακα για να μετρήσει το μήκος της φούστας, μετράει την «ηθική» σύμφωνα με ιδέες που αν δεν έχουν εκλείψει θα πρέπει ευθύς αμέσως να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο, καθώς εκπροσωπούν, τελείως σχηματικά και πολύ εκλαϊκευμένα, μια λογική του τύπου και υπογραμμού: «Δεν θέλατε παντρειές και σύμφωνα; Μείνετε τώρα σπίτι, μόνοι, αλλιώς κρίνεστε παράνομοι».

Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει η απροκάλυπτη λεκτική βία στα χιουμοριστικά σχόλια μιας ραδιοφωνικής παραγωγού που, σύμφωνα με όσα φανταζόταν, τα «παράνομα ζευγαράκια» (από πότε το να μην έχεις παντρευτεί, είναι παράνομο;) θα έδιναν ραντεβού στο σούπερ μάρκετ ή στον Φλοίσβο, για jogging, χώρους όπου έστω θα μπορούσαν να ανταλλάξουν ένα «real» βλέμμα, αδιαμεσολάβητο από την οθόνη του κινητού τηλεφώνου, του tablet ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Τηρώντας, φυσικά, τις αποστάσεις του social distancing. Πώς μπορείς να κάνεις χιούμορ με την καταπάτηση των δικαιωμάτων, ειδικά όταν εκπροσωπείς την «πλευρά του προνομιούχου»;

Ας είμαστε, έστω κατά τη διάρκεια του 2ου lockdown, δίκαιοι: όλα τα ζευγάρια και όλα τα σχήματα αγάπης και συντροφικότητας, θα πρέπει να έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα συνάντησης. Ακόμα και αν, σύμφωνα με κάποιους, μπορείς να συναντήσεις το «μη-στεφάνι» σου δηλώντας τη μετακίνησή σου ως «κίνηση για παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη», αυτός ο διαχωρισμός αυτόματα σας μετατρέπει και τους δύο σε πολίτες Β κατηγορίας. Στο viral άρθρο που μου κίνησε το ενδιαφέρον να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου περί του θέματος, προτείνεται η δήλωση κάποιων ατόμων ως «στενών επαφών», προς τις οποίες κάθε πολίτης θα μπορεί να έχει τη δυνατότητα μετακίνησης. Ακούγεται λογικό, εφικτό και ακίνδυνο. Γιατί καλός ο Λευτέρης Πανταζής όταν τραγουδάει –«Παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας, εμείς τον δέσαμε μ’ αγάπη και αισθήματα, κι αν μας δικάσει η κοινωνία και τους δυο μας, θα τους φωνάξω της καρδιάς είμαστε θύματα»– αλλά η δικαιοσύνη είναι πάντα προτιμότερη από την αυτο-θυματοποίηση.

Must Read:

Γάμος την εποχή του κορωνοϊού: Τελικά, να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;

Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά: «Γενικά, δεν το σκάω. Σε αντίθεση με πολλούς άντρες που έχω γνωρίσει».

Έχω κάνει πολιτικό γάμο. Αξίζει να προχωρήσω και σε θρησκευτικό;