Αν ονειρευόμαστε από μικρά παιδιά την ημέρα του γάμου μας, σε όσες παραλλαγές κι αν την έχουμε φανταστεί, ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι δεν θα είχαμε στο πλάι μας τον μπαμπά μας. Όμως, κάποιες φορές η μοίρα έχει άλλα σχέδια και, αν αποφάσισε να τον πάρει τόσο νωρίς από κοντά μας, βρεθήκαμε με ένα κενό που ουσιαστικά δεν μπορεί να αναπληρωθεί, ούτε στην καρδιά μας ούτε στη σπουδαιότερη γιορτή της ζωής μας.
Από τη Γωγώ Καρκάνη
Κι αν αφήσουμε για λίγο στην άκρη το συναισθηματικό κενό, παραμένει ένα πρακτικό ερώτημα: ποιος θα μας συνοδεύσει στην εκκλησία; Επειδή θέλουμε να είμαστε αυθεντικές από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό του γάμου μας, δεν θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως αντικαταστάτη του σε αυτό τον ρόλο κανέναν άλλο πέραν από το αμέσως επόμενο αγαπημένο μας πρόσωπο. Ποιο μπορεί να είναι αυτό;
Kολλητός φίλος του μπαμπά μας/ο θείος μας
Τον έχουμε συνδέσει με τις κορυφαίες όμορφες αλλά και τις δύσκολες οικογενειακές στιγμές – διακοπές, γιορτές, γενέθλια, κηδείες. Ξέρουμε ότι, αν μπορούσε ο μπαμπάς μας να επιλέξει έναν αντικαταστάτη, θα διάλεγε εκείνον.
O δικός μας κολλητός φίλος/ο αδερφός μας
Από τότε που χάσαμε τον μπαμπά μας, έγινε η πιο σπουδαία αντρική φιγούρα στη ζωή μας – ή τουλάχιστον η δεύτερη πιο σπουδαία, αφού γνωρίσαμε τον μέλλοντα σύζυγό μας. Δεν έφυγε στιγμή από δίπλα μας, σε ξενύχτια και πάρτι, σε χωρισμούς, ασθένειες, θανάτους. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο πλέον διαχρονικός άντρας στη ζωή μας.
Ο συνάδελφος που έγινε φίλος
Το γεγονός ότι οι επαγγελματικές σχέσεις είναι συνήθως ανταγωνιστικές κάνει ακόμα πιο πολύτιμη την υποστήριξη του προϊσταμένου ή συναδέλφου που εξελίχθηκε σε μέντορα. Αν ο μπαμπάς μας μας στήριξε στα πρώτα μας βήματα στη ζωή, εκείνος μας στήριξε στα πρώτα μας επαγγελματικά βήματα, δίχως ωστόσο να διστάσει να μας καθοδηγήσει και σε προσωπικές δοκιμασίες, με ανιδιοτέλεια και αγάπη.
Η μητέρα μας
Αν αποφασίσουμε να σπάσουμε το στερεότυπο που θέλει κάποιον άντρα να συνοδεύει τη νύφη, δεν υπάρχει πιο αγαπημένο πρόσωπο από εκείνη, που ειδικά μετά τον θάνατο του μπαμπά μάς στάθηκε σαν μητέρα και πατέρας μαζί. Έγινε η μεγαλύτερη ηρωίδα μας εις διπλούν.
Η αδερφή μας/η κολλητή μας
Αν για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορέσαμε να την κάνουμε κουμπάρα, ας της αναθέσουμε τον επόμενο σημαντικότερο ρόλο στην πιο σπουδαία γιορτή, ζητώντας της να μας συνοδεύσει ενώ διαβαίνουμε το κατώφλι της εκκλησίας αλλά και της καινούριας μας ζωής.
Το σκυλάκι μας
Γιατί όχι; Θα προλάβουμε τις παρεξηγήσεις ανάμεσα στους φίλους και τους συγγενείς (γιατί διάλεξε εκείνον και όχι εμένα;) και θα κάνουμε πιο ανάλαφρη, χιουμοριστική και τρυφερή τη στιγμή που η πατρική απουσία θα μοιάζει πιο έντονη.
Επίσης, ίσως απλά αισθανόμαστε ότι, από τη στιγμή που δεν έχουμε τον μπαμπά μας, οποιαδήποτε προσπάθεια να τον αντικαταστήσουμε στην εκκλησία θα ήταν ψεύτικη, προσποιητή. Ίσως νιώθουμε πιο ειλικρινείς, απέναντι στον εαυτό μας αλλά και σε εκείνον, περνώντας μόνες το κατώφλι της εκκλησίας. Καθόλου δεν πειράζει. Αν μπορούσε να μας δει από κάπου, θα χαμογελούσε περήφανος και ευτυχισμένος, βλέποντάς μας να ξεκινάμε το δικό μας μονοπάτι στη ζωή.
Ούτως ή άλλως, κατά κάποιον τρόπο ο μπαμπάς μας θα είναι μαζί μας σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Κι εμείς θα του κλείσουμε το μάτι, αφιερώνοντάς του μια πρόποση ή το αγαπημένο του τραγούδι. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να μας συνοδεύσει στην πίστα του χορού…
Διαβάστε αυτό το άρθρο και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του Yes I Do που
κυκλοφορεί σε 300 premium σημεία σε όλη την Ελλάδα.
