Ιούλιος, 2014, Σπέτσες. Είμαι 30 ετών. Ανέμελη. Χωρίς παιδιά, ευθύνες, σκέψεις. Παίζουμε ατέλειωτες ώρες beach volley με τους φίλους μου στο «Καΐκι», ο ήλιος είναι ευεργετικός, τα χαμόγελα πλατιά. Κάποια στιγμή, χωρίς να το πολυσκεφτώ, φεύγω και πάω στην ξαπλώστρα μου. Βγάζω το laptop από την τσάντα παραλίας που βρίσκεται ανάμεσα σε πετσέτες, αντηλιακά και ένα δεύτερο μαγιό. Το ανοίγω και, σαν υπνωτισμένη, ξεκινάω να γράφω.
Γράφω «Yes I Do». Αυτό είναι. Αυτό λείπει. Λείπει ένα premium site γάμου από την Ελλάδα. Ένα site που να μπορεί να υποστηρίξει απαιτητικά ζευγάρια και τους κορυφαίους επαγγελματίες του γάμου.
Μου αρέσει το Yes. Είναι η δική μου στάση ζωής, από μικρή.
Μου αρέσει το I. Πάντα ήθελα να έχω τον έλεγχο.
Μου αρέσει το Do. Ωραίες οι σκέψεις, αλλά οι πράξεις είναι πάντα ομορφότερες.
Καλώ έναν φίλο μου και του ζητάω να δει αν το URL είναι διαθέσιμο.
«Δεν είναι» μου λέει. Είναι όμως το yes-i-do.gr διαθέσιμο.
Με ενδιάμεσες παύλες.
Δεν με πειράζει καθόλου.
«Πάμε έτσι» του λέω.
«Αγόρασέ το».
Ξεκινάω να γράφω μανιωδώς άρθρα από το νησί μου. Τέλος το beach volley, τέλος η παραλία. Κλείνομαι στο σπίτι μου και γράφω χωρίς να έχει καν στηθεί υποτυπωδώς το site.
Οι μέρες περνάνε και εγώ γράφω, σκέφτομαι, ονειρεύομαι. Ξαφνικά, το Yes I Do αποκτά υπόσταση. Είναι το δικό μου – ολοδικό μου – project. Το πρώτο μου «παιδί» πριν από τα παιδιά μου. Ξέρω πως θα έχω την πλήρη ευθύνη της επιτυχίας ή της αποτυχίας του. Πάμε.
Σεπτέμβριος, 2014. Στα γραφεία μας, στο Ψυχικό, προσλαμβάνω την πρώτη υπάλληλο/συνεργάτιδα. Ποτέ άλλωστε δεν είδα τους ανθρώπους της ομάδας μου σαν υπαλλήλους. Από τότε μέχρι και σήμερα είμαστε μία δεμένη ομάδα. Μία οικογένεια. Έναν μήνα μετά της λέω «Σκέφτομαι να μετατρέψω το Yes I Do σε free press». Χωρίς καμία γνώση από free press, βρίσκω τυπογραφείο, εταιρεία διανομής, art director. Το πρώτο τεύχος με εξώφυλλο τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη ετοιμάζεται από δύο συντάκτες και μία art director. Τρέχουμε να προλάβουμε για να βγει Ιανουάριο του 2015. Τον Δεκέμβριο όμως γεννάω πρόωρα τον Οδυσσέα. Θυμάμαι να γράφω το πρώτο μου editorial από το ΙΑΣΩ, με το παιδί μου στην εντατική. Έγραφα και έκλαιγα, όμως το περιοδικό έπρεπε να βγει. Και βγήκε.
Σεπτέμβριος, 2015. Μία νέα ιδέα έρχεται ξαφνικά στο μυαλό μου. Ένα bridal show διεθνών προδιαγραφών που θα ενώνει δημιουργικά και αγαπησιάρικα τους κορυφαίους Έλληνες σχεδιαστές νυφικών και τα πιο premium bridal brands. Λίγους μήνες μετά, το πρώτο Yes I Do Catwalk είναι γεγονός. Ο Δημήτρης Πέτρου, ο Βασίλης Ζούλιας, οι MI-RO, ο Στέλιος Κουδουνάρης και πολλοί άλλοι Έλληνες designers είναι εκεί. Εγώ είμαι έγκυος στην Ιριάνα, ακόμη το ξέρω μόνο εγώ και ο Τάσος, όμως το show πρέπει να βγει. Και βγαίνει. Και είμαστε όλοι λουσμένοι στην ευτυχία.
10 χρόνια, 28 τεύχη και 8 catwalks μετά, είμαστε σήμερα εδώ, σε μία νέα στιγμή του Yes I Do. Μία στιγμή που μοιάζει βγαλμένη από κάποιο όνειρο artificial intelligence (AI), γι’ αυτό άλλωστε και το τριπλό συλλεκτικό μας εξώφυλλο με την υπογραφή του Κώστα Σπαθή, ένα project που οδηγεί το Yes I Do σε μία νέα εποχή. Στη νέα δεκαετία που ανοίγεται μπροστά του.
Με δεκάδες χιλιάδες users στο site μας και φανατικούς αναγνώστες του περιοδικού, με τους πιο πολύτιμους συνεργάτες του κόσμου και τους πιο υπέροχους επαγγελματίες γάμου της χώρας, ξέρω πως δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
Σας ευχαριστώ που στηρίξατε το όνειρό μου από την πρώτη ημέρα. Νιώθω τυχερή. Και ευλογημένη. Και σας υπόσχομαι πως όλα αυτά ήταν μόνο η αρχή. Γιατί ο γάμος και η ένωση των ανθρώπων θα είναι πάντα το ομορφότερο κομμάτι της ζωής μας.
Το μαζί.
Το για πάντα μαζί.
Διαβάστε αυτό το άρθρο και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του Yes I Do
που κυκλοφορεί σε 300 premium σημεία σε όλη την Ελλάδα.
