Η απόφαση ελήφθη σε ένα από τα δεκάδες τηλεφωνήματα της κάθε ημέρας. Μου λέει “θα σου γράψω ένα no i don’t., θες; Ή μάλλον θα το πω yes, i don’t, καλά δεν ξέρω, θα γράψω γιατί θέλω να τοποθετηθώ” είπε, κλασικός επικοινωνιακός σίφουνας και κλείσαμε το τηλέφωνο. Ο ειδικός ήχος που σημαίνει “μήνυμα Μαριάνθης” χτύπησε σε περίπου μια ώρα και το imessage έλεγε πως το κείμενο ήταν ήδη έτοιμο. Με μια κολλητή ρομαντική ως το κόκκαλο και επαναστατική από την κορυφή μέχρι τα νύχια, φιλοσοφημένη από τη μέρα που γεννήθηκε και αθώα λες και είναι ακόμα παιδί, ένα κείμενο για τον γάμο, λίγες μέρες πριν κλείσουμε ένα χρόνο λειτουργίας, φαντάζει ανεκτίμητο. Και είναι.
Ιδού λοιπόν, η Μαριάνθη μου:
“Και έρχεται εκείνη η στιγμή που ξεκινούν οι γάμοι. Γίνεσαι ξαφνικά 30 και ξεκινάει αυτό το πανηγύρι βάλε βγάλε φόρεμα για να πας Σαββατοκύριακο παρά Σαββατοκύριακο σε γάμο. Και φυσικά να προσεχείς μην τυχόν και είναι λευκό ή σπασμένο λευκό ή ζαχαρί γιατί κάηκες. Δεν τίθεται θέμα να μοιάζεις στην νύφη. Θα σε κοιτούν με μισό μάτι και το πιο πιθανό είναι να αποχωρίσεις με σκισμένο φόρεμα και σπασμένο τακούνι Και εννοείται ότι πρέπει να χαίρεσαι και να χαμογελάς στην εκκλησία ακόμα κι όταν η ζέστη είναι αφόρητη και το ρίμελ σου έχει φτάσει στο στόμα και έχει γίνει ένα με το λιπ γκλος. Δεν είμαι κατά του γάμου. Μετά φόβου θεού πίστεως όμως λέω ότι δεν είναι σίγουρα η σημαντικότερη μέρα της ζωής μας. Θα υπάρξουν και σημαντικότερες με σιγουριά. Και μπορεί να συγκαταλέγεται στις πιο χαρούμενες μέρες ολόκληρης της ύπαρξης μας αλλά με βεβαιότητα λέω ότι δεν έχει σημασία ο γάμος αν δεν έχει πετύχει η σχέση.
Παρόλα αυτά ανήκω κι εγώ στις γυναίκες που έχουν ονειρευτεί το νυφικό τους από την παιδική τους ηλικία αλλά δεν έχω φανταστεί τον εαυτό μου να το φοράει στ’αλήθεια ούτε μισή φορά. Έχω φορέσει νυφικό σε ένα γύρισμα. Αλλά ήταν απαίσιο και του συμπεριφέρθηκα με τον χειρότερο τρόπο. Το έκανα μαύρο από την βρώμα. Ζητώ συγγνώμη. Επίσης, έχω σκεφτεί εννοείται το τραγούδι που θα χορέψω αγκαλιά με το άλλο μου μισό αλλά πάντα ο γαμπρός στην εικόνα έχει γυρισμένη την πλάτη, γιατί αυτές οι φαντασιώσεις είναι προσωπικές και ο άλλος τώρα που να τρέχει να μπει στο όνειρο όταν δεν υπάρχει καν;
Και επίσης είμαι από τα κορίτσια που έπαιζαν με μπάρμπι μέχρι τα δώδεκα και ο Κεν ήταν πάντα ο άντρας της. Με παππά και με κουμπάρο. Εννοείται. Μην κοροϊδευόμαστε τώρα. Σιγά μην άφηνα τον Κεν να εκθέσει την Μπάρμπι.
Εν ολίγοις εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικές πολέμιες της ιδέας του γάμου, δεν πρέπει να λένε ψέματα στον εαυτό τους, γιατί έστω και μία φορά τον γάμο τον έχουν σκεφτεί. Και όταν σε κάποια φάση της ζωής τους βρήκαν και έναν γκόμενο που ερωτεύτηκαν αποκλείεται να μην περίμεναν την πρόταση γάμου. Και όποια τολμήσει να πει κάτι άλλο ας βάλει το χέρι στην καρδιά κι ας ορκιστεί: ότι δεν έχει φανταστεί τον εαυτό της ούτε μια φορά να περπατάει προς την εκκλησία με νυφικό.
Και ναι δεν λέω. Και έμενα δεν μου αρέσει πολύ η ιδέα του γάμου. Κι εγώ δεν κάνω συχνά αυτή την σκέψη. Αλλά τολμώ να πω ότι ένας γάμος ακριβώς όπως τον έχεις ονειρευτεί έχει πλάκα. Και μόνο αν έχει πλάκα και δεν είναι ένα σοβαρό τραπέζωμα έχει νόημα. Γι’αυτό λοιπόν τον γάμο τον κάνεις όπως θέλεις εσύ. Χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος ή η θειά σου η Μαριαλένα ή η κομπλεξική ξαδέλφη σου Ευτέρπη.
Ο γάμος πρέπει να είναι ένα μεγάλο πάρτυ. Μια γιορτή με καλεσμένους που θέλουν να βρίσκονται εκεί και πουθενά αλλού. Γι’αυτό και στην πρόσκληση πρέπει να είναι γραμμένο το εξής υστερόγραφο: άμα δεν γουστάρεις να παρευρεθείς μην κάνεις τον κόπο να πατήσεις. Θα μας χαλάσεις την διάθεση. Πραγματικά.
Θα μου πεις οι καλεσμένοι σου φταίνε; Και θα έχεις και δίκιο. Αλλά ρε φίλε μου αν δεν είναι πετυχημένοι οι καλεσμένοι πιο πάρτυ κρατάει μέχρι το πρωί;
Για να πας στην εκκλησία και όλα να είναι σε τάξη, αρχικά πρέπει όντως να έχεις βρει το άλλο σου μισό. Αλλά όντως. Συγκαταλέγομαι στις γυναίκες που όταν σκάσει η πρόταση γάμου θα πω ξέπνοα: πλάκα μου κάνεις; Οπότε σίγουρα δεν μπορώ να μιλήσω για το γάμο τελείως σοβαρά.
Βλέποντας το θέμα όμως απέξω και πηγαίνοντας ως καλεσμένη σε αρκετούς, τολμώ να πω ότι οι γυναίκες έχουμε γίνει μελετήτριες του θέματος. Οι συζητήσεις ατελείωτες και τα συμπεράσματα πολλά.
Σε ένα καταλήγω πάντα με σιγουριά. Ο γάμος πρέπει να είναι ένα μεγάλο πάρτυ. Αλλιώς να μην τον κάνεις καθόλου. Και ας είναι όποιο πάρτυ σου αρέσει εσένα καλύτερα. Από σαικεντέλικ και ντεθ ροκ μέχρι κλαρίνο, λαούτο και βιολί. Και αν περάσεις εσύ καλά, που συγγνώμη αλλά τυχαίνει να παντρεύεσαι κιόλας, τότε σίγουρα θα περάσουν και οι άλλοι.
Νόου, άι ντοντ;
Πριν βιαστούμε να απορρίψουμε την ημέρα του γάμου ως μη ταιριαστεί στο προφίλ μας ή στην ψυχολογία μας ή στον χαρακτήρα μας, τέλος πάντων, όπου θέλει ο καθένας. Ας μην απαντήσουμε σε καμία ερώτηση. Ας διατηρήσουμε το δικαίωμα στην αμφιβολία”.
Μ.Μ.
