Η Τίνα Μιχαηλίδου-Μαυρομιχάλη έρχεται στο yes I do για να τοποθετηθεί επί του γάμου, των διαφορών των δύο φύλων, της ζωής της σύγχρονης Ελληνίδας και των φόβων που έχουμε όλοι μας γύρω από αυτόν τον θεσμό που όλοι αγαπάμε να μισούμε! Την Τίνα βέβαια τη βλέπεις, κάθε σαββατοκύριακο στο “Σπίτι μου Σπιτάκι μου” στον Alpha!
«Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;» Είναι άραγε μια ερώτηση που την περιμένει κάθε γυναίκα ή την φοβάται;
Ε, τελικά δεν είναι τυχαίο που σε κάθε γάμο, όταν λέει ο παπάς «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα…» τα μάτια όλων είναι στραμμένα στο πόδι της νύφης. Ένα έθιμο που κρατά γερά εδώ και γενιές, με τις ρίζες του κάπου στο φεμινισμό, θέλοντας να δείξει πως η γυναίκα δεν πρέπει να φοβάται τον άνδρα, πια. Έλα όμως που «φοβήται» στα αρχαία σημαίνει «σέβεται». Κι όμως πολλές το λένε, λίγες το ξέρουν και ακόμα λιγότερες το εφαρμόζουν. Μεγάλη κουβέντα ο σεβασμός. Μεγάλη κουβέντα ο φόβος. Δύο συναισθήματα που είναι τόσο αλληλένδετα, αλλά και συνάμα τόσο ξεχωριστά. Τι «φοβούνται» άραγε οι γυναίκες; Τους άντρες; Τον γάμο; Ή τον ίδιο τους τον εαυτό;
«Μπα, δεν παντρεύομαι»… ακούς συνεχώς σε «πηγαδάκια» γυναικών. «Θέλω την ανεξαρτησία μου», «περνάω καλύτερα μόνη μου», «είμαι πολύ μικρή για να παντρευτώ», «τι παραπάνω θα μου προσφέρει ο γάμος», «και αν παντρευτώ… τι θα γίνει η καριέρα μου;». Προβληματισμοί που φωτογραφίζουν τη γυναίκα της σύγχρονης κοινωνίας. Μια γυναίκα που αρνείται να συμβιβαστεί, αρνείται να μπει σε καλούπια, αρνείται να θυσιάσει την φιλοδοξία της, αρνείται να μοιραστεί την καθημερινότητα της και υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια την ανεξαρτησία της… Η σύγχρονη γυναίκα φοβάται την δέσμευση, φοβάται το γάμο, φοβάται «το για πάντα»…
Φοβάται ότι ένας γάμος, εκτός από τον έρωτα, σκοτώνει και την καριέρα, τις φιλοδοξίες και τα όνειρα της. Όνειρα τα οποία έχουν αλλάξει μέσα στο χρόνο, αφού πριν από λίγα χρόνια ονειρευόταν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, τον πατέρα των παιδιών της και σχεδίαζε από μικρή το νυφικό της και σήμερα τα όνειρα κάθε γυναίκας δεν περιλαμβάνουν ιππότες και «πράσινα» άλογα, αλλά μεγάλα γραφεία, δόξα, χρήματα και καριέρα. Τι συμβαίνει όμως όταν τα φώτα της δόξας και της καριέρας σβήνουν, κλείνει η πόρτα του σπιτιού και η μοναξιά «πνίγει» κάθε φιλοδοξία; Είναι η στιγμή που οι σύγχρονες «σουφραζέτες» αναζητούν την ασφάλεια και την θαλπωρή ενός αρσενικού, το οποίο όμως φοβούνται. Και όπως φοβούνται το αρσενικό, έτσι φοβούνται και το γάμο. Εφήμερες σχέσεις, εύκολα διαζύγια και ανύπαντρες μητέρες είναι τα νέα συστατικά της σύγχρονης οικογένειας. Κι όμως, όταν κοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα, κανείς δεν είναι ευτυχισμένος! Είναι όλοι εγκλωβισμένοι στις παγίδες της σύγχρονης ζωής και έχουν αποδεχθεί –χωρίς καλά, καλά να το καταλάβουν- τους σκληρούς κανόνες της.
Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος που κάνει εφήμερες σχέσεις, φοβούμενος την δέσμευση; Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος που χωρίζει, αφήνοντας πίσω του πληγές και ακόμη έναν δυστυχισμένο άνθρωπο ή ακόμα χειρότερα και ένα «λαβωμένο» παιδί; Πόσο ευτυχισμένη μπορεί να είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί; Σε αυτές τις ερωτήσεις πολλοί είναι αυτοί που θα βιαστούν να απαντήσουν: «ΕΓΩ», και όμως αν κοιτάξουν στον καθρέφτη και δουν καλά-καλά μέσα τους, θα διαπιστώσουν ότι η πρόσκαιρη χαρά και η εικονική ευτυχία, διαφέρουν ριζικά από την πραγματική ευτυχία. Ένα συναίσθημα που όλοι αναζητούν! Τελικά όμως, γάμος και ευτυχία πάνε μαζί; Πως μπορεί κάποιος να πετύχει έναν ευτυχισμένο γάμο; «Είναι λαχείο», όπως έλεγε η γιαγιά μου ή απλά είναι συναίσθημα, μπλεγμένο με σωστή δόση λογικής; Ο γάμος, δεν είναι ο δολοφόνος του έρωτα, όπως κάποιοι βιάζονται να πουν ή εύκολα να ξεστομίσουν, δικαιολογώντας ένα γρήγορο διαζύγιο. Ο γάμος είναι μια ομπρέλα που περικλείει ποικίλα συναισθήματα, δύο ανθρώπων. Όχι όμως παραπάνω, γιατί κάτω από κάθε ομπρέλα χωράνε μόλις δύο άτομα και αυτά για να μην βρέχονται θα πρέπει να είναι αγκαλιασμένα. Συνήθως βλέπεις ανθρώπους να είναι παντρεμένοι πολλά χρόνια και να είναι ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι και ρωτάς: «Θα μου πείτε ποια είναι η συνταγή για έναν ευτυχισμένο γάμο;» και οι απαντήσεις που δέχεσαι δεν διαφέρουν πολύ… «Πολύ υπομονή, παιδί μου.», «Να ξέρεις να απαντάς και να ξέρεις να σιωπάς εκεί που πρέπει.», «Αλληλοσεβασμός», «Να θαυμάζεις τον άνθρωπό σου»… Απαντήσεις που ακούγονται εύκολες, πόσο δύσκολο είναι όμως να τις εφαρμόσει κάποιος; «Η γυναίκα κρατάει το σπίτι, παιδί μου» μου έλεγε η γιαγιά μου και συνέχιζε… «Ο άντρας είναι η κεφαλή και η γυναίκα είναι ο λαιμός και το γέρνει όπου θέλει». Μεγάλη κουβέντα! Ήταν τελικά τόσο σοφή η γιαγιά μου ή απλά κρατούσε ένα γερό μυστικό στα χέρια της; Το μυστικό ενός ευτυχισμένου γάμου με 11 παιδιά και έναν άντρα πατριάρχη που σήκωνε την μαγκούρα του για να επιβληθεί και η μόνη που μπορούσε να τον καλμάρει και να «τον φέρει στα νερά της», ήταν η γιαγιά μου. Ποια είναι όμως η πραγματική συνταγή για έναν ευτυχισμένο γάμο; Και όχι μόνο για έναν γάμο, αλλά και για δύο ευτυχισμένους συντρόφους μέσα σε ένα γάμο; Προσοχή, δύο συντρόφους, όχι παραπάνω!! Όσο απλή είναι η απάντηση, τόσο δύσκολο είναι να την εφαρμόσεις. Ένας ευτυχισμένος γάμος προϋποθέτει έρωτα και πάθος στην αρχή, -μην γελιόμαστε-. Και μετά τι γίνεται όταν φεύγει ο έρωτας και μένει απλά μια βέρα στο δεξί;
Εκεί είναι το δύσκολο, εκεί το δουλεύεις! Το εύκολο είναι να πεις φεύγω, το δύσκολο είναι να μείνεις και να παλέψεις, όχι για τον άλλον, αλλά για σένα! Πώς το δουλεύεις; Με την σωστή δόση λογικής, που λέγαμε… Πού «κολλάει» η λογική; Εκεί που τελειώνει ο έρωτας! Γιατί αν κάθε φορά που τελειώνει ο έρωτας, αλλάζεις σύντροφο ή τελειώνεις τον γάμο, τότε θα έπρεπε να παντρευόμαστε κάθε δύο χρόνια περίπου… Έτσι, η λογική έρχεται να δουλέψει το έδαφος που έστρωσε ένας έρωτας και με σωστό λίπασμα να «βλαστήσει». Αυτό είναι που φοβούνται οι γυναίκες…, αυτό είναι που τις τρομάζει… η σωστή δοσολογία της λογικής. Διότι η υπερβολική δόση δημιουργεί κυνισμό, αδιαφορία και απιστία και η λιγότερη δόση έναν απλό συμβιβασμό. Δεν είναι έτσι όμως! Δεν μπορείς να λες, δεν παντρεύομαι, γιατί οι περισσότεροι χωρίζουν. Δεν μπορείς να λες, δεν παντρεύομαι, γιατί δεν μπορώ να κάνω καριέρα. Δεν μπορείς να λες, δεν παντρεύομαι, γιατί δεν μου προσφέρει τίποτα παραπάνω μια υπογραφή και ένα χαρτί. Δεν μπορείς να λες, δεν παντρεύομαι, γιατί μπορώ να κάνω και παιδιά εκτός γάμου. Δεν μπορείς να λες, δεν παντρεύομαι, γιατί θα παντρευτώ επειδή το θέλουν οι άλλοι. Μπορείς να πεις δεν παντρεύομαι γιατί… ΦΟΒΑΜΑΙ… Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, απλά για να καλύψουμε τον φόβο μας. Είναι δικαιολογίες για να καλύψουμε τον εαυτό μας, γιατί φοβόμαστε τις αδυναμίες μας και γιατί δεν ξέρουμε αν μπορούμε να αντέξουμε τις αδυναμίες του άλλου. Κι έτσι οι φόβοι μάς οδηγούν στην σύγχρονη κοινωνία, στην σύγχρονη γυναίκα και στον σύγχρονο άνδρα που τελικά φοβούνται περισσότερο τις αδυναμίες τους, από την μοναξιά. Την αληθινή μοναξιά, που στοιχειώνει τα σπίτια κάθε φορά που κλείνει η πόρτα και εμφανίζεται κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη και διαπιστώνεις το κενό σου. Ένα κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με ξενύχτια, ποτά και φίλους, εκδηλώσεις, φανταχτερά γκαλά και δήθεν εναγκαλισμούς ή ακόμα-ακόμα με εφήμερες σχέσεις της μιας βραδιάς ή του ενός μήνα, αλλά γεμίζει μόνο με μια ειλικρινή αγκαλιά και έναν σύντροφο που θα σου βγάζει τον πραγματικό σου εαυτό και θα είναι εκεί για τα καλά και τα άσχημα, για τα εύκολα και τα δύσκολα και φυσικά να σου παρέχει μια ασφάλεια, «σκοτώνοντας» κάθε φοβία για το γάμο.
