Τις φωτογραφίες των πρώτων ημερών δεν αντέχω ακόμα να τις κοιτάξω. Θυμάμαι, τότε, να τις βλέπω με λαχτάρα, γιατί ήταν και το μόνο πράγμα που είχα στα χέρια μου. Ένα κινητό γεμάτο εικόνες. Δικές σου. Σοκαριστικές. Οι φίλοι μας και οι γονείς μας επέμεναν πως ήσουν πολύ όμορφος, αλλά ξέρω πως όταν έφευγαν από το δωμάτιο ήταν κι εκείνοι σοκαρισμένοι. Ένα πλασματάκι, έμοιαζε δεν έμοιαζε με μωράκι, περίμενε υπομονετικά 56 ολόκληρα 24ωρα στην Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας του Ιασώ για να βγει νικητής από την προωρότητα που έμελλε να τον περιμένει στο ξεκίνημα της ζωής του. Δεν θα γράψω για τις μέρες εκείνες, το έκανα στο παρελθόν και δεν ξέρω αν μου κάνει καλό να μιλάω για αυτά ή να τα αφήνω διακριτικά στην άκρη.
Θα μιλήσω όμως για όλες εκείνες τις μαμάδες που ίσως μπορούσαν να αποφύγουν τη δοκιμασία αυτή. Δεν ξέρω πότε θα ξεπεράσω τις τύψεις μου για εκείνο το βράδυ. Τις τύψεις μου για τους πρώτους μήνες της ζωής σου. Συχνά νιώθω ότι σε καταδίκασα σε μια δοκιμασία που δεν ξέρω πώς να καταφέρω να σβήσω από τις μνήμες σου, που είμαι σίγουρη πως θα έχει καταγραφεί. Θα σας παραπέμψω να ακολουθήσετε την Κέλλυ Σώκου, αυτή την τόσο δραστήρια και υπέροχη μαμά που δημιούργησε τις 31 ebdomades για να ενημερωθείτε αν είστε τώρα έγκυος ή να γνωρίζετε όπως και να έχει, γιατί καμία μαμά δεν περίμενε η προωρότητα να της χτυπήσει την πόρτα. Ίσως αν ήξερα πέντε πράγματα όλα να ήταν αλλιώς.
Τι μας έμαθε ο Οδυσσέας; Πολλά και σημαντικά.
Μάθαμε πως η ζωή είναι ωραία ακόμα και όταν ξεκινάει δύσκολα.
Μάθαμε πως στα δύσκολα, κάνεις νέους φίλους. Γνωρίζεις ανθρώπους, δένεσαι, αγαπάς, νοιάζεσαι. Φίλους που γνωρίζεις στη διπλανή θερμοκοιτίδα και γίνονται φίλοι για μια ζωή.
Μάθαμε πως η αναμονή σκοτώνει. Αλλά και πως οι γονείς είναι τα πιο δυνατά όντα του κόσμου. Πριν γεννήσεις είσαι ένα φτερό στον άνεμο. Επηρεάζεσαι, πληγώνεσαι, πέφτεις. Μετά από το μωρό είσαι βράχος, σκάνε πάνω σου κύματα κι εσύ κρατάς και γίνεσαι πιο δυνατός, πιο ψηλός.
Μάθαμε πως τα πρόωρα είναι μαχητές. Πως αποχωρίζονται τις μανούλες τους με σκληρό τρόπο και όταν επανενωθούν έχουν μαζί τους ένα δέσιμο μαγικό.
Μάθαμε πως η αγκαλιά κάνει καλό. Στο Ιασώ κάναμε “καγκουρώ” κάθε 2 μέρες και τις μέρες εκείνες, έπαιρνες διπλάσια γραμμάρια από τις άλλες.
Μάθαμε πως οι φίλοι είναι απαραίτητοι. Γιατί με αυτούς, τα δύσκολα μοιάζουν πιο εύκολα, ή τουλάχιστον υποφερτά.
Μάθαμε πως τα πιο απλά είναι τα πιο ωραία. Οι αγκαλιές, τα χάδια, η οικογένεια.
Μάθαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν η ίδια η ζωή.
Μάθαμε πως πάντα θα υπάρχουν πιο δύσκολα. Δίπλα σου, μια άλλη οικογένεια περνάει πιο δύσκολα από εσένα και εσύ δεν έχεις παρά να σιωπήσεις και να προσευχηθείς.
Μάθαμε πως τα παιδιά, ανήκουν σε όλους. Δεν υπάρχουν δικά μου, δικά σου, Ελληνάκια, προσφυγάκια. Είναι όλα μωρά που γεννήθηκαν αθώα και αγνά. Είναι όλα μωρά που αξίζουν να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή.
Μάθαμε πως θα ευχόμαστε για σένα μόνο υγεία. Υγεία και χαμόγελα. Ούτε λεφτά, ούτε πανεπιστήμια, ούτε αριστεία.
Μάθαμε πως είναι ωραία να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Την γυναικολόγο σου, τους ανθρώπους της μονάδας, την παιδίατρό σου. Αν δεν δουλέψουμε συλλογικά δεν θα καταφέρουμε τίποτα.
Μάθαμε πως μια δοκιμασία σε κάνει ακόμα πιο δυνατό. Σε ταρακουνάει και σε κάνει να σκέφτεσαι τα πράγματα από το μηδέν.
Μάθαμε πως όταν είμαστε ενωμένοι είμαστε ικανοί για όλα.
Μεγάλωσα με τη γιαγιά σου, να μου μιλάει για την 17η Νοεμβρίου γιατί ήταν μέσα στα γεγονότα και πάντα τη θυμάμαι με μια εσωτερική συγκίνηση να θυμάται εκείνη τη μέρα, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Έμελλε η ίδια μέρα, η 17η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημερά Προωρότητας, να σημαδέψει και τη δική μας ζωή. Μια ζωή που ξεκίνησε πρόωρα και συνεχίζει δυναμικά.
Γιατί να θυμάσαι, γεννήθηκες μαχητής και έτσι θα είσαι πάντα. Και εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σου να σου κρατάμε το χέρι. Όπως κάναμε από το πρώτο λεπτό, έστω και έξω από το τζάμι.
Η μαμά.
