Σε αυτό το editorial θα σας πω μια ιστορία. Σάββατο 24 Ιουνίου, πέρσι, παντρευτήκαμε με τον Τάσο στην, ίσως, πιο ευτυχισμένη ημέρα της κοινής μας ζωής. Εγώ με τα παιδιά, μετά τον γάμο, παραμείναμε στο νησί για λίγες ημέρες στους γονείς μου κι εκείνος έφυγε για να επιστρέψει στη δουλειά. Στις 4 Ιουλίου, ακριβώς 10 ημέρες μετά, την ίδια ακριβώς ώρα, 7.05 το απόγευμα, κι ενώ κρατούσα στην αγκαλιά μου την Ιριάνα, το παιδί μου έπαθε ένα σοβαρό περιστατικό σπασμών και έπεσε σε μια κατάσταση που, στα μάτια μου, έμοιαζε με απόλυτο κώμα.
Σε αυτό το editorial δεν θα σας πω για τα ουρλιαχτά μου, τον σπαραγμό μου, τους ανθρώπους που έδωσαν αγώνα για να μας βοηθήσουν να διακομιστούμε τελικά με 3 διαφορετικά ασθενοφόρα στο Παίδων. Δεν θα σας πω για όσα πέρασαν από το μυαλό μου, για τη στιγμή που, έπειτα από 4 ώρες που πίστεψα ότι την είχαμε χάσει και βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ σε ένα ασθενοφόρο που έτρεχε σαν τρελό για να καλύψει την απόσταση και να προλάβει τον χρόνο, άνοιξε τα ματάκια της και με κοίταξε.
Σε αυτό το editorial θα σας πω, όμως, πως η ζωή είναι ωραία. Γιατί είναι γεμάτη. Και οφείλουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, όχι από μοιρολατρία για το τι κακό μπορεί να ακολουθήσει έπειτα από ένα καλό, αλλά από σεβασμό στη μοίρα που μας έφερε στη ζωή και μας έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να μπορούμε να νιώσουμε, να αγαπήσουμε, να κλάψουμε, να πέσουμε και να ξανασηκωθούμε. Πιο δυνατοί.
Η στιγμή ενός γάμου είναι πλημμυρισμένη από ευτυχία. Σας παρακαλώ, κλείστε τα μάτια σας και αφουγκραστείτε την απόλυτη ένωση, τη χαρά, το κάρμα, την παντοτινή αγάπη. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, κρατήστε το χέρι του και κοιτάξτε τον στα μάτια. Υποσχεθείτε του αγάπη, πίστη και απόλυτη στήριξη. Στα δύσκολα και τα εύκολα. Γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα αυτής της όμορφης διαδρομής που λέγεται ζωή. Όμως, από εκείνη τη στιγμή είστε μαζί. Δεν είστε μονάδες, αλλά μια καλά δεμένη ομάδα. Και αυτό είναι ι-ε-ρό.
«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με να έρθω μαζί σου».
Γ. Ρίτσος, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος
Κρατάτε, λοιπόν, στα χέρια σας ένα τεύχος ολοκληρωμένο, ένα τεύχος γεμάτο αγάπη, άποψη, έρευνα, κέφι και good vibes! Στο Cover Story μας το απόλυτο ίσως youth icon της χώρας, η Μαίρη Συνατσάκη, μοιράζεται σκέψεις και αλήθειες που με κάνουν να χαμογελώ από ευτυχία. Οι επαγγελματίες του γάμου που σας παρουσιάζουμε είναι οι κορυφαίοι στο είδος τους και κάθε σελίδα του τεύχους έχει γραφτεί με τόση προσοχή που αισθάνομαι περήφανη διαβάζοντας κάθε λέξη. Σκέφτομαι πώς ξεκίνησε όλο αυτό και πώς με τόσο αγώνα, επιμονή, ξενύχτια, κλάματα, χαρές φτάσαμε να πρέπει να παραδώσω την τελευταία σελίδα ενός τεύχους που ξέρω -ναι, το ξέρω- θα είναι το καλύτερο στην ιστορία του Yes I Do. Μια ομάδα κοριτσιών σε ένα μικρό pinterest-γραφείο έχει καταφέρει να δημιουργήσει κάτι που κι εμάς τις ίδιες συχνά μας σοκάρει με την απίστευτη εξέλιξή του. Και όταν στη δουλειά αντί για συνεργάτες έχεις φίλους θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου, μάλλον, τον πιο τυχερό άνθρωπο στον κόσμο.
Σας εύχομαι καλή wedding season και να είστε ευτυχισμένοι. Τώρα, μετά και για πάντα.
Με όλη μου την αγάπη,
Μυρτώ
Υ.Γ.1: Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο στον μπαμπάκα μου. Γιατί με τον τρόπο του τα τελευταία 17 χρόνια μού διδάσκει ότι από τα δύσκολα μπορεί να βγαίνει κανείς νικητής και μάλιστα να χαμογελάει. Ξέρει εκείνος…
Υ.Γ.2: Και στην ομάδα μου. Την πιο αφοσιωμένη και σφιχτά δεμένη ομάδα του κόσμου.
** Με χαρά σάς παρουσιάζουμε και το νέο project μας, το B for Bachelorette. Δεν θα σας πω περισσότερα γιατί ξέρω ότι θα το αγαπήσετε όσο κι εμείς!
