Στα 4 της χρόνια βρέθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σχεδόν όλα όσα θυμάται από τη ζωή της συνοδεύονται από αυτές τις ρόδες, η παιδική ηλικία, η εφηβεία, η ενηλικίωση, το πανεπιστήμιο. Σήμερα, στα 30 της χρόνια, η Δήμητρα Κοντοβά μας ξεναγεί στον δικό της κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο θέληση, όνειρα, χαμόγελα και αποφασιστικότητα. Εύχεται να φτάσει σε μια ηλικία γεμάτη εμπειρίες και ρυτίδες έκφρασης από το χαμόγελο, και είμαστε σίγουροι πως θα το καταφέρει. Της ζητήσαμε να ντυθεί νύφη και να ανοίξουμε μαζί μια μεγάλη κουβέντα για τις ίσες ευκαιρίες στην παιδεία, την υγεία, τη διασκέδαση, τον έρωτα αλλά και τον γάμο.
Με κάθε σου λέξη μας πείθεις πως, ναι… we will do!
Δήμητρα, δεν μπορώ να μην ξεκινήσω με την ιστορία σου. Χωρούν άραγε όσα έχεις ζήσει σε λίγες γραμμές; Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Γεννήθηκα στη Λαμία και σε ηλικία 4 ετών, έπειτα από ένα τροχαίο ατύχημα, απέκτησα την αναπηρία μου. Έκτοτε κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που αυτό το εργαλείο ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας δεν το είδα ποτέ αρνητικά και συνέχισα τη ζωή μου με θέληση και πολλά όνειρα.
Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Διάβασμα, γυμναστική, βόλτες και παιχνίδι με τους φίλους μου. Δηλαδή, ό,τι κάνουν όλα τα παιδιά συνήθως. Υπήρχαν πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά μου, λόγω του ότι η Λαμία δεν είναι μια προσβάσιμη πόλη, αλλά είχα ένα πολύ υποστηρικτικό περιβάλλον. Ένα παιδί με αναπηρικό αμαξίδιο σε γενικό και όχι ειδικό σχολείο, που παίζει στις αλάνες, πρωτοστατεί στην παρέλαση του καρναβαλιού, μία ανάπηρη έφηβη που συμμετέχει στις καταλήψεις του σχολείου και γυρνάει ξημερώματα από το κλαμπ είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν συναντάμε συχνά στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει λόγω των στερεοτύπων που έχουμε ακόμα και σήμερα. Η αναπηρία προβάλλεται ως δυστυχία και μιζέρια.
Η μικρή Δήμητρα μεγαλώνει, γίνεται ένα υπέροχο, ανεξάρτητο κορίτσι και μπαίνει στην ΑΣΟΕΕ, σωστά; Εκεί τι συμβαίνει;
Επέλεξα να έρθω στην Αθήνα για σπουδές γιατί πίστευα πως η πρωτεύουσα της χώρας μου θα είναι προσβάσιμη και φιλική απέναντι σε ένα ανάπηρο άτομο, όπως και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πίστευα ότι, αφού κατάφερα με πολύ διάβασμα και κόπο να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, θα ανταπεξέλθει κι εκείνο, αλλά έκανα λάθος. Ήρθα αντιμέτωπη με μία πόλη και μία σχολή μη προσβάσιμες και εχθρικές στην προσωπικότητα και τα όνειρά μου. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το ίντερνετ όπως το ξέρουμε σήμερα, δεν έβρισκα τρόπο να ζητήσω βοήθεια και υποστήριξη, οπότε κλείστηκα στο σπίτι μου και έχασα αρκετές εμπειρίες από τη φοιτητική και κοινωνική ζωή. Ευτυχώς όμως, σύντομα κατάλαβα πως δεν φταίω εγώ γι’ αυτό που συμβαίνει, αλλά η κοινωνία, και άρχισα να διεκδικώ τη θέση μου. Η αναπηρία προκύπτει από τους περιορισμούς που μας επιβάλλονται από την κοινωνία και το περιβάλλον, και όχι από τη βλάβη στο σώμα μας.
Πώς είναι μια τυπική σου μέρα; Είναι κάτι που έχεις ανάγκη να κάνεις κάθε -μα κάθε- μέρα;
Η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει γυμναστική, χορό, social media, εργασία και ενέργειες συνεισφοράς ώστε να αλλάξει η νοοτροπία γύρω από την αναπηρία και να γίνει η κοινωνία μας πιο συμπεριληπτική και ισότιμη. Αναπόσπαστο κομμάτι της ημέρας μου είναι η βόλτα με τη σκυλίτσα μου, την Brigitte.
Είσαι ένα φύσει αισιόδοξο πλάσμα. Πες μου όμως κάτι που σε στενοχωρεί πραγματικά όταν συμβαίνει.
Με στενοχωρούν πολύ η αδικία και η αδιαφορία. Για παράδειγμα, με πληγώνει βαθιά όταν κάποιος παρκάρει πάνω σε ράμπα και στερεί από κάποιον ανάπηρο, από κάποιον γονέα με το καρότσι του μωρού του ή από έναν ηλικιωμένο το δικαίωμα να ζήσει την καθημερινότητά του χωρίς εμπόδια και καθυστερήσεις.
Τι θα ήθελες να πεις σε όλους τους αναγνώστες μας για εσένα; Κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να μοιραστείς μαζί μας.
Θα ήθελα να κατανοήσουν πως ως ανάπηρη γυναίκα δεν έχω καμία ειδική ή ιδιαίτερη ανάγκη. Έχω την ίδια ανάγκη για πρόσβαση στην εκπαίδευση, την εργασία, το σύστημα υγείας, την καθημερινότητα, τον έρωτα και τη διασκέδαση όπως κάθε άνθρωπος.
Τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και από πού αντλείς δύναμη στην καθημερινότητά σου;
Η Brigitte, ένα πλάσμα γεμάτο ανιδιοτελή αγάπη! Μου δίνουν δύναμη η ενσυναίσθηση και η ευγένεια. Να κρατάς το ασανσέρ για κάποιον που βιάζεται, να προσφέρεις ένα χέρι βοήθειας στον γείτονα που δυσκολεύεται με τις σακούλες από το σουπερμάρκετ ή να ανανεώνεις το νερό για τα αδέσποτα. Ό,τι και όπως μπορεί ο καθένας. Οι μικρές πράξεις καλοσύνης είναι πολύ σημαντικές.
Φοβάσαι κάτι;
Φοβάμαι τις συνέπειες της έλλειψης παιδείας. Είναι κάτι που μπορεί να επηρεάσει από την καθημερινότητά μας μέχρι το μέλλον του πλανήτη.
Και τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Ονειρεύομαι να ζω την κάθε στιγμή. Θέλω να ζω και όχι απλώς να επιβιώνω. Να φτάσω σε μια ηλικία γεμάτη εμπειρίες και ρυτίδες έκφρασης από το χαμόγελο.
Έχεις μπροστά σου ένα τζίνι και μπορεί να σου πραγματοποιήσει μία ευχή. Ποια είναι αυτή;
Θα ήθελα να ξυπνήσω σε μια χώρα προσβάσιμη, δίκαιη και φιλική για όλα τα πλάσματα, στην οποία θα μπορώ να πραγματοποιήσω τα όνειρα και τους στόχους μου με σκληρή δουλειά και με την αξία μου.
Πώς αισθάνεσαι όταν συνειδητοποιείς πως ο μέσος άνθρωπος δεν σκέφτεται τον συνάνθρωπό του; Τι θα ήθελες να μοιραστείς μέσα από αυτήν τη συνέντευξη με εκείνους που, για παράδειγμα, παρκάροντας σε ράμπες, σου δημιουργούν πολύ βασικά προβλήματα στην καθημερινότητά σου;
Απογοήτευση. Την περίοδο της καραντίνας λόγω του κορωνοϊού πολλοί στερήθηκαν την ελευθερία τους, τη διασκέδαση κτλ. Για τα ανάπηρα άτομα αυτό δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Δεν υπάρχουν υποδομές και αυτό μας αποκλείει από το να σπουδάσουμε, να εργαστούμε, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα, να πιούμε έναν καφέ σε μια καφετέρια. Άνθρωποι με αντικοινωνική και ρατσιστική συμπεριφορά μας κλείνουν σπίτι, μας στερούν βασικά δικαιώματα, μας κρατάνε πίσω και θα έπρεπε να αλλάξουν άμεσα συνήθειες, γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο τελικά.
Αν έπρεπε να στείλεις ένα μήνυμα στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους, ποιο θα ήταν αυτό;
Όλοι έχουμε προβλήματα, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως χρειαζόμαστε χώρο και χρόνο με τον εαυτό μας. Αλλά να μην το βάζουμε κάτω, να μη χάνουμε τη θέληση για ζωή και τη συμμετοχή στην καθημερινότητα.
Πού βρίσκει κανείς δύναμη όταν αισθάνεται ότι «πέφτει»;
Πιστεύω πως, αρχικά, πρέπει να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας και έπειτα να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες μας. Σίγουρα υπάρχει κάτι που μπορεί να μας φτιάξει τη διάθεση και να μας ενεργοποιήσει. Ένα τηλεφώνημα σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια βόλτα στη φύση, μια αγκαλιά στον εαυτό μας.
Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνεις κάθε πρωί;
Show must go on!
Μίλησέ μας λίγο ακόμα για εσένα! Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό, χρώμα, motto;
Τα αυγά, σε οποιαδήποτε μορφή και συνταγή! Αλλά και τα μακαρόνια με μπρόκολο και λευκή σάλτσα. Αγαπημένο μου χρώμα -αν και δεν είναι καν χρώμα- είναι το μαύρο, καθώς απορροφά όλο το φως του χρωματικού φάσματος. Με ελκύει πολύ γιατί συνδέεται με τη συναισθηματική σταθερότητα, την αποδοτικότητα και την αίσθηση της ασφάλειας. Motto: «The fire inside me burned brighter than the fire around me», γιατί, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, βρίσκω τρόπο να ανταπεξέλθω.
Με ποιο τραγούδι ηρεμεί το μυαλό σου;
Με το «Big God» από Florence + Τhe Machine, το υπέροχο video clip του και τη χορογραφία.
Και με ποιο σου φτιάχνει αμέσως η διάθεση;
Με οποιοδήποτε της Britney Spears. Από μικρή, ακούγοντάς τη χόρευα, τραγουδούσα και εννοείται ότι το κάνω ακόμα και σήμερα!
Ας πάμε και σε πιο… Yes I do κουβέντα! Πηγαίνεις σε γάμους;
Ναι, μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι δίπλα σε ανθρώπους που γιορτάζουν την αγάπη τους και να χαίρομαι με τη χαρά τους.
Είσαι μικρούλα ακόμη, αλλά έχεις ονειρευτεί αυτό το «για πάντα μαζί»;
Έχω νιώσει να με αγαπούν και έχω αγαπήσει. Για εμένα, αγάπη είναι η ασφάλεια, η φροντίδα, η αποδοχή, η κατανόηση, και ο ιδανικός σύντροφος είναι αυτός που στέκεται δίπλα μου, όχι πίσω μου ή μπροστά. Το «για πάντα» μου ακούγεται λίγο αόριστο, μιας και είμαι ένας άνθρωπος που προτιμά πράξεις και θέλει να ζει το τώρα στο έπακρο. Φυσικά, ποτέ δεν λέω ποτέ και ανυπομονώ για ό,τι μου επιφυλάσσει το μέλλον.
Πώς θα είναι άραγε το νυφικό σου εκείνη την ημέρα;
Θα ήθελα να είναι κομψό, λιτό, ίσως με μια δόση υπερβολής στο πέπλο ή στην ουρά – Lady Diana vibes. Βέβαια, μετά θα ήθελα κάτι άνετο για να χορεύω μέχρι το πρωί!
Έχεις ξαναφορέσει νυφικό; Πώς ήταν η εμπειρία στη φωτογράφιση του Yes I do;
Ενθουσιάστηκα με το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να φορέσω πολλά και διαφορετικά νυφικά, μιας και δεν είχα ξαναφορέσει. Ήταν μια πολύ όμορφη και ξεχωριστή εμπειρία, πρωτίστως γιατί είστε μια υπέροχη ομάδα, που με έκανε να νιώσω πολύ άνετα.
Σε τι λες πάντα «yes, I do»;
Στα ταξίδια, τις νέες δραστηριότητες και περιπέτειες.
Και σε τι λες πάντα «no, I don’t»;
Στη βία και οτιδήποτε μπορεί να φέρει αρνητικές επιπτώσεις σε οποιοδήποτε πλάσμα ή στη φύση.
Έχω ανάγκη να δεχτώ από εσένα μια τεράστια δόση θετικής ενέργειας. Γιατί, στα μάτια μου, είσαι μια μικρή νεραϊδούλα positivity! Πες μου κάτι αισιόδοξο για να κλείσουμε τη συνέντευξή μας!
Είμαι πολύ αισιόδοξη αλλά και ρεαλίστρια, αν και ονειροπόλα, είμαι αρκετά εργατική. Έχω ταλαιπωρηθεί αρκετά στην Ελλάδα και έχω αδικηθεί, αλλά δεν παραδίδω εύκολα τα όπλα. Θέλω να βάλουμε όλοι το λιθαράκι μας για μια κοινωνία που θα χωράει, θα αποδέχεται και θα δίνει ευκαιρίες σε όλα τα πλάσματα να λάμψουν! Να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής που θα την απολαμβάνουμε όλοι!
Θα τα καταφέρουμε;
Yes, we’ll do!
Photos: Δανάη Ίσαρη
Διαβάστε αυτό το άρθρο και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του Yes I Do που κυκλοφορεί σε 300 premium σημεία σε όλη την Ελλάδα.
