“Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα φανταστεί την ημέρα του γάμου μου. Το νυφικό μου, τη δεξίωση, την εκκλησία. Όλα πάντα μου φαίνονταν τόσο μακρινά στο χρόνο μέχρι τη στιγμή που έφυγες εσύ. Δεν είναι ότι πρόκειται να παντρευτώ άμεσα, ούτε μου έγινε κάποια πρόταση γάμου. Η ιδέα του ότι δεν θα είσαι εκεί να με συνοδεύσεις στην εκκλησία έχει καρφωθεί στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια και καταλήγει σαν αγκάθι λίγο πιο κάτω.
Από μικρή πάντα ένιωθα ανεξάρτητη και τώρα που είμαι 25 ετών το μόνο που θέλω είναι για λίγο ακόμα να είμαι το κοριτσάκι του μπαμπά μου.
Και μετά σκέφτομαι ποιος θα ήταν κατάλληλος να με παραδώσει στην εκκλησία. Κάνω λίστες στο μυαλό μου προκειμένου να βρω κάποιον που θα μπορούσε να καλύψει αυτή τη θέση και όμως κανείς δεν μοιάζει σωστός.
Κάθε νύφη αναφέρεται στη μέρα αυτή ως την πιο ευτυχισμένη στη ζωή της, όμως για μένα δεν ξέρω αν θα ισχύει το ίδιο. Και ακούσια το μυαλό μου κάνει εικόνες πώς θα είναι εκείνη η ημέρα. Δεν θα είσαι εδώ για να δώσεις την «ευχή» σου ή ό,τι άλλο λένε οι πατεράδες εκείνη την στιγμή. Λογικά εσύ θα έλεγες στο γαμπρό «μην μας τη γυρίσεις πίσω», ενώ ξέρω ότι λέγοντάς το δεν θα ήθελες να με αποχωριστείς με τίποτα.
Ξέρω αν ήσουν εδώ σίγουρα θα έκανες κριτική για το νυφικό μου σε περίπτωση που αγόραζα κάποιο που θα σου φαινόταν σαν τούρτα και θα μου το έλεγες «Είσαι σαν τούρτα». Μιλώντας για τούρτα σίγουρα η γέμιση θα ήταν σοκολάτα και αυτό το ξέρουμε και οι δύο. Θα μου έλεγες να μη βαφτώ πολύ γιατί δεν μου πάει. Θα μου υπενθύμιζες συνεχώς την ώρα γιατί ξέρεις ότι αργώ να ετοιμαστώ και θα έλεγες “Φιφίκα, άντε φεύγουμε”- πόσο διαφορετικό αυτό το όνομα όταν το έλεγες εσύ. Πριν φύγουμε για την εκκλησία θα ήθελες να με βγάλεις 1000000 φωτογραφίες για να έχεις τις δικές σου. Και όσον αφορά τη μουσική της δεξίωσης θα έκανες μία παρέμβαση να ακούσουμε λίγο Michel Sardou ή Serge Lama για να «ακούσουμε και κάτι ποιότικο» όπως τότε που έβαζες τη μουσική τέρμα στο αυτοκίνητο και έτρεχες λίγο παραπάνω χωρίς φυσικά να είναι η μαμά μέσα και αυτό ήταν το δικό μας μυστικό.
Και σκέφτομαι και τη μαμά που ξέρω ότι εκείνη την ημέρα δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Γιατί πέρα από το ότι θα αποχωρίζεται εμένα, θα υπάρχει η συνεχής υπενθύμιση ότι αναγκάστηκε να αποχωριστεί πρώτα εσένα. Δεν ξέρεις πόσο ανάγκη θα σ’έχει εκείνη τη στιγμή αλλά και εγώ.
Και αν τελικά αργότερα αποφασίσω πως ήρθε η στιγμή να κάνω παιδί με σκοτώνει και μόνο η ιδέα που θα ξέρω ότι το παιδί αυτό δεν θα έχει την ευκαιρία να γνωρίζει έναν χαζοπαππού γιατί 100% θα ήσουν “βουτύρο” μαζί του, να παίζετε και να του παίρνεις τα παιχίδια για να δεις πώς δουλεύουν και μετά από χρόνια είναι σίγουρο ότι θα του έβαζες το πρόβλημα με το λεωφορείο που αποτελούσε ο τρόμος της αδερφής μου γιατί μόνο ένας μαθηματικός στο πρώτο έτος θα μπορούσε να το λύσει και όχι ένα παιδάκι δημοτικού.
Ίσως είναι τελείως ανούσιο να σκέφτομαι κάτι υποθετικό καθώς ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Αλλά το μυαλό τρέχει και πηγαίνει σε μέρη άγνωστα και απρόσμενα. Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν θα συμβιβαστώ ποτέ με αυτή την πραγματικότητα γιατί ένας κόσμος χωρίς εσένα δεν υφίσταται.
Ξέρω ότι μου λείπεις και εκείνη την ημέρα θα μου λείπεις ακόμα πιο πολύ. Αλλά ξέρω επίσης ότι ήσουν μαζί μου όταν έδινα το τελευταίο μάθημα στο πανεπιστήμιο, ήσουν μαζί μου στην τελετή της ορκωμοσίας μου . Ξέρω λοιπόν ότι θα είσαι εκεί, την ημέρα του γάμου μου. Να με εμψυχώνεις και να κάνεις από εκεί που βρίσκεσαι τα αδύνατα δυνατά για να πάνε όλα καλά.”
Σ’αγαπώ
Εις το επανιδείν
Η Φιφίκα σου
——————————————————————————————
Υ.Γ. Για τον χορό μπαμπά – κόρης ξέρω ακριβώς ποιο θα ήταν το τραγούδι και θα ήσουν και εσύ σύμφωνος.
Mes chers parents,
Je pars
Je vous aime mais je pars
Vous n’aurez plus d’enfant ce soir
Je n’ m’enfuis pas je vole
Comprenez bien je vole
Sans fumée sans alcool
Je vole je vole
Je vole – Michel Sardou
