Από τη Γωγώ Καρκάνη
Όταν στις αρχές Μαρτίου, απ’ τη μία εβδομάδα στην άλλη, γκρεμίστηκε η ρουτίνα μας, έπρεπε να χτίσουμε καινούρια από την αρχή. Για εμένα, από την καθημερινή διαδρομή σπίτι-παιδικός σταθμός-γραφείο-σπίτι-εξωσχολικές δραστηριότητες παιδιού-σπίτι εξαφανίστηκαν όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί. Η επιχείρηση του άντρα μου έκλεισε κι εγώ βρέθηκα να εργάζομαι εξ αποστάσεως. Το γραφείο μου μεταφέρθηκε στο (σχετικά) άνετο τραπέζι της κουζίνας, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού οι εξωσχολικές δραστηριότητες ήρθαν να συναντήσουν τις οικιακές – εξόν του μαγειρέματος, που πλέον τυλίγει το πληκτρολόγιο του laptop με ευωδιές από κοκκινιστά και τηγανιτές πατάτες.
Photo by Mari Lezhava on Unsplash
Πιο ριζική υπήρξε η ανακατασκευή των Σαββατοκύριακων. Τα μεγάλα κενά που δημιουργήθηκαν στη θέση των playdates με φίλους και συγγενείς, των δείπνων με παρέες, των εξορμήσεων σε βουνά και θάλασσες γέμισαν με ταινίες, σειρές, βιβλία, μουσική, κηπουρική και κατασκευές για μικρούς και μεγάλους. Όλα όσα απάρτιζαν το οικογενειακό καταφύγιο στις βροχερές νύχτες του χειμώνα, έγιναν η αποκλειστική ψυχαγωγία και στις ηλιόλουστες μέρες της άνοιξης. Στο τέλος, ωστόσο, τα κομμάτια που είχαν απομείνει κούμπωσαν μεταξύ τους συνθέτοντας μια νέα καθημερινότητα, που ακόμα και αν δεν αντικαταστήσει την παλιά, λειτουργεί μια χαρά σαν emergency plan.
Ένα από τα μεγαλύτερα αμυντικά όπλα της σχέσης μας, απέναντι στις φυσικές και ανθρώπινες καταστροφές; Πέρα από το ότι έχουμε ένα ευρύ, ευέλικτο ρεπερτόριο από κοινά ενδιαφέροντα, εξωτερικού και εσωτερικού χώρου, που δεν μας αφήνει να βαρεθούμε, είμαστε πρόθυμοι και οι δύο να αναλάβουμε ένα ευρύ, ευέλικτο ρεπερτόριο ρόλων. Σαν θίασος σε μικρή, low budget θεατρική παραγωγή, όπου δύο ηθοποιοί καλούνται να παίξουν στην ίδια παράσταση δεκάδες χαρακτήρες, έτσι κι εμείς, απελευθερωμένοι από ταμπού και στερεότυπα φύλων, γινόμαστε ανάλογα με τις ανάγκες του έργου «κουβαλητές» και «νοικοκυρές» και «workaholics» και «διασκεδαστές» και πάνω απ’ όλα παραμένουμε γονείς.
Δεν λείπουν βέβαια οι στιγμές της έντασης, των καβγάδων, όταν όλα μας ξινίζουν, όλα μας βρωμάνε. Όταν κάποιος από εμάς έχει απηυδήσει να απασχολεί το παιδί επί οκτώ συνεχόμενες ώρες, όταν έχει πάθει αυχενικό σκυμμένος πάνω από το πληκτρολόγιο του laptop που άρχισε να μυρίζει ταγγισμένο λάδι. Όταν φρικαρισμένος από την κλεισούρα, το φόβο για την πανδημία του COVID-19, την ανασφάλεια του αύριο, δεν αντέχει ούτε να ακούει την ανάσα του άλλου. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, που χτυπάει «κόκκινος συναγερμός», περνάμε στο σχέδιο «Κωδικός 6» και κάποιους απ’ τους δυο βγαίνει για περπάτημα, για ποδήλατο, για κυνήγι (του τετράχρονου, στους άδειους δρόμους της πόλης).
Είναι υπερβολικά εξαντλητικό, ακόμα και για τα πιο αγαπημένα ζευγάρια, να βρίσκεται ο ένας διαρκώς πάνω στο συναισθηματικό roller coaster του άλλου. Έτσι, δραπετεύουμε για λίγο και, επιστρέφοντας, ο ναυτικός κόμπος ενός προβλήματος λύνεται σχεδόν αβίαστα και μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε την επόμενη μέρα μετά την καραντίνα. Αυτό είναι που μας δίνει τη μεγαλύτερη δύναμη.
Έτσι, ακόμα και αν κάποιοι από εσάς αναγκαστήκατε να αναβάλετε τον γάμο σας, για τον οποίο μετρούσατε μέρες, μη σταματήσετε να τον σχεδιάζετε και να τον περιμένετε. Αντί να περνάτε τις μέρες σας βυθισμένοι στην απογοήτευση για ό,τι χάθηκε, δείτε την καραντίνα σαν το καλύτερο crash test για τη σχέση σας.
Είτε είστε μαζί δέκα μήνες είτε δέκα χρόνια, είναι μοναδική ευκαιρία να ζήσετε τον σύντροφό σας όπως και όσο δεν τον έχετε ζήσει ποτέ. Να δοκιμαστείτε σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, σε συνθήκες πρωτόγνωρες για όλους. Να αναπτύξετε το δικό σας ρεπερτόριο ενδιαφερόντων και αμυντικών όπλων και ρόλων. Αν σας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα. Θα είναι όμως όλο δικό σας.
Διαβάστε επίσης…
Πρέπει να αναβάλλεις τον γάμο σου και δεν ξέρεις πώς;
Οι celebrity γάμοι που αναβάλλονται λόγω κορωνοϊού
Ανάβαλε, μην ακυρώνεις! | Ένα σημείωμα προς όλα τα ζευγάρια που θέλουν να παντρευτούν
