Μπορεί ένας έρωτας να καταλήξει στον φόνο; Τελικά είμαστε όλοι εν δυνάμει δολοφόνοι; Ο Βαγγέλης Γιαννίσης απαντά!

Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173. Ενδέκατος όροφος. Τμήμα Εγκλήματος Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας. Εκεί πέρασε έναν χρόνο ο Βαγγέλης Γιαννίσης για να γίνει ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας, που συνεργάζεται στενά με τους αξιωματικούς της αστυνομίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών. Στο νέο του βιβλίο, γινόμαστε μάρτυρες ειδεχθών εγκλημάτων, σε ένα ταξίδι στα άδυτα υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα. Στόχος του; Να τις διασώσει από τη λήθη! Μιλήσαμε με τον συγγραφέα των best sellers, ο οποίος μάς εξήγησε γιατί ένας έρωτας δεν μπορεί να καταλήξει σε φόνο, γιατί ο όρος “έγκλημα πάθους” θα ήταν καλό να αφαιρεθεί σιγά-σιγά από το λεξιλόγιό μας και γιατί δεν πρέπει να δουλεύεις έχοντας δίπλα σου ένα ποτήρι νερό…

Ο συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης.

Άραγε πώς ένας έρωτας καταλήγει σε φόνο;

Δύσκολη ερώτηση. Κατ’ αρχάς πιστεύω πως είναι σκόπιμο να πω ότι κανένας αληθινός έρωτας δεν μπορεί να καταλήξει σε φόνο —ο έρωτας είναι μία, τρόπο τινά, δύναμη του καλού και από το καλό δεν μπορεί να παραχθεί κακό. Μία σχέση όμως, μπορεί να καταλήξει σε φόνο. Το καλούπι των σχέσεων δεν είναι ένα, κάθε σχέση είναι διαφορετική και τα χαρακτηριστικά της εξαρτώνται από αυτά των δύο πόλων του ζευγαριού. Από αυτά τα χαρακτηριστικά εξαρτάται και η έκβασή της: ούτε όλα τα ζευγάρια που είναι μαζί είναι το ίδιο ευτυχισμένα, ούτε όλοι οι χωρισμοί καταλήγουν σε φόνο. Σίγουρα υπάρχουν σημάδια, που προμηνύουν το κακό -και δυστυχώς οι περισσότεροι παρατηρητές τα κατανοούν, αφού αυτό έχει ήδη γίνει.

“Γυναικοκτονία”, “δολοφονία”, “έγκλημα πάθους”: Αυτές οι έννοιες έχουν για εσάς διαφορετική σημασία ή ταυτίζονται;

Πιστεύω πως ο όρος “έγκλημα πάθους” είναι μία έννοια που καλό θα ήταν να βγει απ’ τα λεξικά μας, καθώς ξεπλένει τον δράστη. Το πάθος πολλές φορές ταυτίζεται με τον έρωτα, επομένως η έκφραση αυτή υπονοεί πως ο δράστης σκότωσε το θύμα από έρωτα. “Επειδή την αγαπούσε”. Με λίγα λόγια, έκανε το κακό, αλλά από την καλή του την καρδιά. “Πάνω στην κακή στιγμή”. Η δολοφονία είναι ένας όρος-ομπρέλα (τον χρησιμοποιούμε στην καθομιλουμένη για να αντικαταστήσουμε τον νομικό όρο ανθρωποκτονία), ο οποίος περιλαμβάνει και τον όρο “γυναικοκτονία”. Τι σημαίνει αυτός; Με βάση την ταξινόμηση που του δίνει η Διεθνής Ταξινόμηση Εγκλημάτων για Στατιστικούς Σκοπούς ορίζεται ως η σκόπιμη ανθρωποκτονία μίας γυναίκας με μισογυνικά ή έμφυλα κίνητρα. Δεν είναι όρος καινούριος, άσχετα αν στη χώρα μας μονάχα πρόσφατα αρχίσαμε να τον χρησιμοποιούμε.

Ποιο είναι συνήθως το κίνητρο πίσω από ένα “έγκλημα πάθους”;

Η πεποίθηση του δράστη πως το θύμα είναι κτήμα του.

“Όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι”: Πόσο σύμφωνο σας βρίσκει αυτή η άποψη;

Θεωρητικά είναι σωστή. Μοιάζει σωστή. Αλλά στην τελική, ο καθένας κάνει τις επιλογές του και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων επιλέγει να μη σκοτώνει. Είναι αλήθεια πως οι δολοφόνοι (με εξαίρεση ειδικές περιπτώσεις) είναι άνθρωποι καθημερινοί, οι οποίοι βρέθηκαν σε οριακές καταστάσεις. Ωστόσο, δεν γίνονται όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι σε οριακές καταστάσεις δολοφόνοι και αυτό ίσως θα πρέπει να μας λέει κάτι.

Το εξώφυλλο του νέου του βιβλίου “Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173”.

Πώς εμπνέεστε για τις ιστορίες που αποτυπώνετε στο χαρτί; Τα εγκλήματα που περιγράφετε είναι συνήθως αληθινά;

Θα ξεκινήσω απαντώντας ανάποδα: όχι, με εξαίρεση δύο βιβλία μου (τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 και τη Γυναίκα του Ίσνταλ) τα εγκλήματα στα υπόλοιπα έργα μου προέρχονται εξολοκλήρου απ’ τη φαντασία μου. Οι ιδέες εμφανίζονται χάρη σε διάφορα ερεθίσματα: από μία ιστορία που διάβασα ή άκουσα, από κάτι που είδα στον δρόμο, από όνειρα, από συζητήσεις.

Τι υπάρχει στο γραφείο σας όταν γράφετε ένα νέο βιβλίο;

Είμαι μίνιμαλ: αυστηρά μία κούπα με καφέ και ένα ποτήρι νερό. Βέβαια, έπειτα από ένα ατύχημα που είχα πρόσφατα (νερό στο πληκτρολόγιο του λάπτοπ -όσοι το έχουν πάθει, ξέρουν) μάλλον θα αντικαταστήσω το ποτήρι με μπουκαλάκι.

Τι σας έφτιαχνε τη διάθεση όταν η ψυχολογία σας έπεφτε εξαιτίας των εγκλημάτων που μελετούσατε;

Συνήθως η ψυχολογία μου πέφτει είτε όταν κολλάω κάπου, είτε όταν πιστεύω πως αυτά που γράφω είναι ανοησίες, όχι όταν μελετάω τη βιβλιογραφία. Καταλαβαίνω το σκεπτικό και σίγουρα η μελέτη ενός εγκλήματος δεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλά ας μην λέμε ψέματα: όσοι ασχολούμαστε με το true crime, είτε γράφοντας τέτοια άρθρα και βιβλία, είτε διαβάζοντας περιεχόμενο αυτής της θεματικής, βρίσκουμε το έγκλημα ως φαινόμενο ενδιαφέρον. Αν με έριχνε, δηλαδή, τόσο πολύ μάλλον θα έκανα λάθος δουλειά.

Φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να απομονώσει κανείς τη συγγραφή από την κανονική ζωή. Πώς επηρέασε τη ζωή σας η σε βάθος έρευνα τόσο αποτρόπαιων εγκλημάτων;

Είμαι φύσει φοβητσιάρης. Δεν χρειάζεται να μελετήσω κάποιο έγκλημα για να σκεφτώ καμιά φορά πριν πέσω για ύπνο “χμ, ελπίζω σήμερα να μη μπουκάρει καμιά συμμορία σπίτι μου”, ή για να σκεφτώ κάποιο βράδυ γυρίζοντας σπίτι “ελπίζω να μην πεταχτεί κανένας πίσω από κάνα αυτοκίνητο με σουγιά και με μαχαιρώσει”. Ο φόβος είναι χάρισμα, όπως λέει ο Gavin De Becker στο “The gift of fear”, αν μάθουμε να τον ακούμε, χωρίς να μας ηγεμονεύει τη ζωή.

Must Read:

Love Quest με τον Νικόλα Ράπτη | ”Τον γάμο στο μυαλό μου τον έχω σαν ένα πάρτι φίλων”

Love Quest με τον Ηλία Γκότση | «O γαμπρός πρέπει να φτάσει στον γάμο με άσπρο άλογο»

Η Σοφία Μουτίδου τα σπάει σχολιάζοντας στο YouTube όλα όσα αγαπάμε να μισούμε στον ελληνικό γάμο