Bithas Family Festival: ''5 χρόνια μετά τον γάμο μας θυμάμαι ιστορίες που δεν έχω πει ποτέ!''

Πέρασαν πέντε χρόνια και αν με ρωτήσετε νομίζω ότι νιώθω ακόμα στα χείλη μου εκείνο το φιλί. Αισθάνομαι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα, τόσο έντονα, τόσο μαγικά, λες και έγινε χτες.

Με ρωτάνε συχνά “τι θα άλλαζες” και σκέφτομαι πως δεν θα άλλαζα τίποτα. Θέλω μόνο να κλείσω τα μάτια μου και να το ξαναζήσω. Από την αρχή. Με τα γέλια, με τα δάκρυα, με τις αγκαλιές, τους χορούς, τους φίλους, τον μπαμπά μου να κλαίει στην αγκαλιά μου, τη μαμά μου να χορεύει σαν κοριτσάκι 10 χρονών, τον Οδυσσέα να κρύβεται στο νυφικό μου και την Ιριάνα σε μικρό σοκ, γιατί ένα μωράκι ενός έτους, πόσα μπορεί άραγε να καταλάβει από ένα τέτοιο πάρτι; Ίσως πολλά γιατί ένιωθε την ενέργειά μας και τη χαρά μας.

Όλα ξεκίνησαν με μια πρόβα νυφικού. Εκεί με τα κορίτσια μπήκαμε για πρώτη φορά σε wedding mood και πιστέψαμε πως αυτό το παραμύθι μπορεί να γίνει αληθινό!

dsc05176.jpg

Ένας γάμος όπως τον είχαμε ονειρευτεί.

Ο Μπίθας μου, τα μπιθάκια μας, οι φίλοι μας και οι γονείς μας.

Οπως είπε ο Μπίθας στο βίντεο του γάμου μας που θέλω να δείτε εδώ … “Μπιθάκι 1 είχαμε, Μπιθάκι 2 είχαμε, γιατί να μην κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι;”

Θυμάμαι τη στιγμή που τον είδα ντυμένο γαμπρό. Δεν είχα ποτέ τέτοιους συναισθηματισμούς και ήμουν σίγουρη πως όταν βλέπαμε ο ένας τον άλλο έτοιμοι για την εκκλησία θα ξεσπάγαμε σε γέλια.

Εμείς πάλι ξεσπάσαμε σε κλάματα. “Κάζη μου είσαι κούκλα” μου είπε αγνοώντας τον κόσμο γύρω μας και με πήρε την πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου. Θυμάμαι τους φωτογράφους να λένε αφήστε τους ένα λεπτό μόνους τους, την πόρτα του δωματίου να κλείνει και να μένουμε οι δυό μας για λίγα δευτερόλεπτα αγκαλιά. Το μακιγιάζ μου είχε μόλις αρχίσει να χαλάει.

Και δεν με ένοιαζε καθόλου.

dsc06529.jpg

Μετά κατεβήκαμε τη σκάλα του Ποσειδωνίου. Ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου, τη Μαριάνθη, τον Σπύρο, τον Μάριο, τον Θησέα, τη Μαρίνα, τον Στάθη θυμάμαι πρόσωπα, χαμόγελα και ένα δυνατό “μπράβο” λες και είχαμε κάνει κάτι σημαντικό. Μεταξύ μας, είχαμε δύο παιδιά, είχαμε ήδη παντρευτεί με πολιτικό γάμο, δεν ήταν και κάτι για να πεις μπράβο! Και όμως νομίζω πως οι άνθρωποί μας δεν χαίρονταν για τον γάμο αυτόν καθαυτόν. Αλλά για το ότι επιτέλους, όλοι μαζί, είχαμε έναν ή και περισσότερους λόγους να γιορτάσουμε. Και να κάνουμε ένα πάρτι. Γιατί να σας πω κάτι; Η ζωή είναι ωραία και είναι όμορφο να μπορείς να δημιουργείς στιγμές και δεσμούς.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival.jpg

Θυμάμαι όταν μπήκαμε στο καΐκι. Ήμασταν 25 φίλοι περίπου. Το γέλιο μας ακουγόταν μέχρι την Ύδρα! Ο Μάριος τραγουδούσε, οι μισοί κάπνιζαν, εγώ και ο Τάσος γελάγαμε.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival2.jpg

Θυμάμαι τη στιγμή που φτάσαμε στην προβλήτα.

Εδώ πρέπει να σας πω μια ακόμα ιστορία. Ως πολύ “προχώ” ζευγάρι όπως θεωρούσαμε τους εαυτούς μας, είχαμε αποφασίσει να μην τηρήσουμε την παράδοση να με πάει ο μπαμπάς μου στην Εκκλησία. “Σιγά μην κάνουμε τώρα τέτοια” είχα πει με ύφος και ακόμα στεναχωριέμαι και μόνο που το είχα σκεφτεί. Το είχαμε κανονίσει λοιπόν με την Πέγκυ, την νεραϊδένια wedding planner μας που δεν μου χάλαγε ποτέ χατήρι. Θα φτάναμε στην Εκκλησία με τον Μπίθα. Λίγες μέρες πριν το γάμο, το μοιράστηκα με τον μπαμπά μου σαν να του ανακοίνωνα το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Τον θυμάμαι ακόμα να μαζεύεται, να δακρύζει και να μου λέει πως “κοριτσάκι μου εγώ αυτή τη στιγμή την είχα ονειρευτεί από όταν γεννήθηκες, αλλά θα κάνουμε ό,τι θέλετε εσείς, δεν έχω πρόβλημα”. Θυμάμαι να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου και να παίρνω αμέσως την Πέγκυ. “Πέγκυ θα με πάει ο μπαμπάς μου στην εκκλησία”.

“Μην ανησυχείς, θα τα συνδυάσουμε”, είπε η Πέγκυ που πάντα έβρισκε τις καλύτερες λύσεις σε όλα. “Θα πάτε με τον Τάσο με το καΐκι από το Ποσειδώνιο στην προβλήτα, εκεί θα σε περιμένει ο μπαμπάς σου, θα σε πάρει και θα σε πάει αγκαλίτσα στην Εκκλησία”.

Το καΐκι λοιπόν έφτασε στην προβλήτα και εγώ είχα κάνει στον μπαμπά μου αλλά και σε εμένα ένα μεγάλο δώρο. Να το ζήσουμε παρέα.

Όμως ο μπαμπάς μου δεν ήταν εκεί! Έπαθα πανικό! Κατεβαίνω από το καΐκι και σε έναν μικρό πανικό αρχίζω να τον αναζητώ με τα μάτια μου. Κάποια λεπτά μετά τον βλέπω να έρχεται τρέχοντας, αγχωμένος, ιδρωμένος. “Τι έγινε;” του λέω. “Μωρό μου έχω αγχωθεί, ξέχασα να βάλω και τη ζώνη μου, τι θα πει η μάνα σου;”.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival3.jpg

Σκάσαμε μαζί στα γέλια, τον πήρα αγκαλιά, μου έδωσε εκείνα τα φιλιά που μόνο οι μπαμπάδες ξέρουν να δίνουν στις κόρες και φύγαμε για την εκκλησία. Μπροστά η Nutella, πίσω εμείς.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival4.jpg

Θυμάμαι τον Τάσο στην εκκλησία με τον λατρεμένο μας κουμπάρο, τον Κωνσταντίνο και τον Πάτερ Νανακούδη να λένε τα δικά τους. Το βλέμμα του Μπίθα μου ήταν αυτό το βλέμμα που με κάνει ευτυχισμένη. Μου έλεγε όπως μου λέει πάντα “εγώ είμαι εδώ, όλα θα είναι τέλεια”.

Θυμάμαι να μπαίνουμε στην εκκλησία και μέσα μου να ξέρω πως θα σπαράξω στο κλάμα. Δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά όπως λέει και ο Οδυσσέας τώρα που μεγάλωσε και με έχει μάθει “μαμά κλαις από χαρά;”. Ναι έκλαιγα από χαρά. Θυμάμαι να κοιταζόμαστε με τη Μαριάνθη και να κλαίμε και να γελάμε μαζί. Τα είχαμε καταφέρει. Ξέρετε η κουμπαριά είναι σπουδαίο πράγμα. Βάζεις στην οικογένειά σου ανθρώπους που δεν σας συνδέει το αίμα αλλά η καρδιά. Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο να έχει άγχος με τα στέφανα. Το είχαμε πει εκατό φορές “ξεκινάμε με μπλεγμένα τα χέρια και μετά τα ξαναμπλέκουμε από επάνω”. Εννοείται ότι αυτό δεν έγινε ποτέ!

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival5.jpg

Θυμάμαι τον Γρηγόριο Νανακούδη, τον ιερέα μας να λέει στο τέλος του μυστηρίου εκείνα τα μοναδικά λόγια που μόνο εκείνος ξέρει να πει. Εκείνα που σε κάνουν να θες να πέσεις κάτω από τα κλάματα αρχικά και μετά από τα γέλια. “Στο εξής είσαι κυρία Μπίθα”είπε και οι φίλοι μας ξέσπασαν σε γέλια. Εγώ; Γεννημένη από μια μαμά φουλ φεμινίστρια, που από μωρό πάταγα στα πόδια μου και στηριζόμουν στις δικιές μου δυνάμεις, φλέρταρα ανησυχητικά πολύ με το να μην έχω θέμα να γίνω μια κυρία Μπίθα! Θυμάμαι τους γονείς μας συγκινημένους, τους φίλους μας να μας κάνουν αέρα με βεντάλιες, θυμάμαι ότι είχε ησυχία στο μυστήριο. Κανείς δεν έφυγε, κανείς δεν μίλησε στο κινητό. Ήταν όλοι εκεί μαζί μας.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family.jpg

Θυμάμαι τον γάμο να τελειώνει και με τον Μπίθα να μην μπορούμε να αφήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου.

Θυμάμαι ότι τα λεπτά διαρκούσαν πολύ. Προσπαθούσα να ρουφήξω κάθε στιγμή, κάθε χαμόγελο, κάθε χάδι. Τους είχαμε όλους εκεί.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival6.jpg

Και μετά μπήκαμε στο καΐκι για να φτάσουμε στην παραλία του Βρέλλου. Νέα τραγούδια, νέες selfie, καινούργια γέλια.

Θυμάμαι τη στιγμή που το καΐκι βγήκε από το βράχο και αντίκρισα την παραλία από τη θάλασσα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η Πέγκυ και όλοι όσοι δούλεψαν για το Bithas Family Festival είχαν δημιουργήσει αυτό το σκηνικό. Ήταν όλα αυτά για εμάς;

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival57.jpg

Κατεβήκαμε και το πάρτι ξεκίνησε. Οι φίλοι μας είχαν ήδη φτάσει και θυμάμαι με πόση αγάπη μάς αγκάλιασαν μόλις φτάσαμε στην παραλία. Ο χορός ξεκίνησε αμέσως, το ίδιο και τα κοκτέιλ. Θυμάμαι να μην υπάρχει κανένα όριο πλέον! Χορός, τραγούδι, ποτά, φαγητά, κέφι αγκαλιές.

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival28.jpg

yes-i-do-myrto-kazi-bithas-family-festival29.jpg

Θυμάμαι τον πρώτο μας χορό. Και ξέρω, μπορεί κάποιος να πει “μα έχετε δύο παιδιά πώς κάνετε έτσι;”. Εμείς όμως “κάναμε έτσι!” Χορέψαμε αγκαλιασμένοι, ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι. Σαν να ήταν ο πρώτος χορός μιας νέας ζωής που είχε μόλις ξεκινήσει.

dsc07137.jpg

dsc07125.jpg

Θυμάμαι τα αγόρια σε παραφροσύνη, θυμάμαι τους γονείς μας ευτυχισμένους, θυμάμαι τους φίλους μας σε έκσταση χαράς. Προσπαθώ να επιλέξω φωτογραφίες και ιστορίες για να μοιραστώ μαζί σας αλλά δεν μπορώ. Κάθε στιγμή ήταν μαγική. Κάθε στιγμή ήταν μοναδική. Κάθε στιγμή ήταν δική μας. Όπως την είχαμε ονειρευτεί και ακόμα καλύτερα.

Τα ξημερώματα και ενώ είχαμε κάνει έναν μαραθώνιο χορού, οι αντοχές είχαν πέσει και το τελευταίο πούλμαν περίμενε να μας πάρει για να μας πάει πίσω στις Σπέτσες. “Είμαι η κυρία Μπίθα” είπα στο βίντεο που ανέβασα (παντελώς μεθυσμένη ξεκάθαρα) στο instagram και το εννοούσα. Ήταν η ομορφότερη ημέρα της ζωής μας και δεν θα άλλαζα τίποτα.

Θυμάμαι όλες τις στιγμές λες και τις έζησα χίλιες φορές γιατί όταν κλείνω τα μάτια μου αυτές σκέφτομαι. Και πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας πάντα την ευκαιρία να ανατρέξουμε σε τέτοιες στιγμές για να παίρνουμε κουράγιο και δύναμη όταν δεν είμαστε καλά.

dsc05046.jpg

Αν παντρεύεστε φέτος, μια συμβουλή θα σας δώσω. Ζήστε τη στιγμή και κάντε τα όλα. Μην βάλετε όρια, μην επηρεαστείτε από άλλους. Ζήστε τον γάμο σας όπως τον ζήσαμε και εμείς γιατί αυτές οι στιγμές στη ζωή έρχονται λίγες φορές. H απόφαση για κοινή ζωή δεν είναι εύκολο πράγμα. Οφείλει να είναι συνειδητή και οι δύο αυτοί άνθρωποι να γνωρίζουν πως θα υποχωρήσουν, θα κάνουν πίσω, θα διεκδικήσουν, άλλοτε θα σιωπήσουν και άλλοτε θα μαλώσουν. Όμως στο τέλος της ημέρας θα πορευτούν μαζί για να δημιουργήσουν νέες ζωές που θα προκύψουν από την ένωσή τους. Νέες ζωές που θα πολλαπλασιάσουν την αγάπη και θα φέρουν ακόμα μεγαλύτερα χαμόγελα ευτυχίας. Ο γάμος δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Είναι όμως η πιο συναρπαστική πρόκληση στη ζωή δύο ανθρώπων. Μια πρόκληση που το ζευγάρι καλείται να ζήσει στο έπακρο, να την απολαύσει και να την στηρίξει μέχρι τέλους.

dsc07006.jpg