Αληθινή μαρτυρία: Ο πρώτος γάμος στην παρέα μου σήμανε το τέλος μιας εποχής

Από τη Γωγώ Καρκάνη

Από τότε έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια, αλλά τον θυμάμαι σαν χτες, ως μια πρωτόγνωρη και καθοριστική εμπειρία. Ως μια ιεροτελεστία ενηλικίωσης για όλους.

Photo by Jamie Coupaud on Unsplash

Κάποιες φορές οι παρέες διαλύονται με μια μεγάλη γιορτή. Στη δική μου παρέα, η αρχή του τέλους ήταν ο πρώτος γάμος που έγινε, μιας φίλης μου. Και όπως δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλια, έτσι και τα κλάματα συγκίνησης την ημέρα της επίσημης ένωσής της με τον αγαπημένο της προοιώνισαν την απώλεια μιας εποχής. Γεμάτης από ξενύχτια, από στενές φιλίες τύπου «Λόγω τιμής» (του original, όχι του reunion), από ερωτικά σκάνδαλα που για καιρό μετά μάς τροφοδοτούσαν με κουτσομπολιά, από μια αίσθηση ελευθερίας ανυπέρβλητης όταν είσαι νέος, ελεύθερος κι ωραίος.

Ο γάμος της ήταν μια ιεροτελεστία ενηλικίωσης για όλους. Επισημοποίησε το τέλος της φοιτητικής ζωής μας, παρόλο που είχαν περάσει χρόνια από τότε που είχε αποφοιτήσει και ο τελευταίος στην παρέα. Για την ακρίβεια η πρώτη φίλη μου που παντρεύτηκε ήταν ήδη «όψιμη» για τα δεδομένα της δεκαετίας του ‘60 (όταν ο μέσος όρος ηλικίας γάμου για τις γυναίκες ήταν τα 25 χρόνια) και ακριβώς όσο «ώριμη» έπρεπε για το 2006 (με μέσο όρο ηλικίας γάμου για τις γυναίκες τα 28 χρόνια).

«Η καθυστέρηση του γάμου οφείλεται στην παράταση της διάρκειας σπουδών, στην επιδείνωση των συνθηκών ζωής και την αυξανόμενη αβεβαιότητα για το μέλλον. Η εξέλιξη της μέσης ηλικίας γάμου, κατά τη διάρκεια των 46 τελευταίων ετών οδήγησε σε αύξηση της μέσης ηλικίας κατά δύο έτη για τους άνδρες και κατά 3 έτη για τις γυναίκες» γράφει η Τίνα Κακλαμάνη από το Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης σε μελέτη της («Γάμοι και Διαζύγια στην Ελλάδα: Διαχρονικές τάσεις»). Όμως στην περίπτωση της παρέας μου, η «καθυστέρηση του γάμου» οφειλόταν και σε έναν ακόμα λόγο: στο γεγονός ότι η ίδια η παρέα λειτουργούσε περίπου σαν μια μεγάλη, δεμένη, αν και αντισυμβατική οικογένεια, οπότε κανένας δεν βιαζόταν να φορέσει κουλούρα.

Ο πρώτος γάμος σε μια παρέα είναι κάπως σαν να πηγαίνεις για πρώτη φορά σε μια παραλία και να μην ξέρεις πόσο παγωμένη είναι η θάλασσα, πόσο κακοτράχαλος ο βυθός και αν κρύβει τίποτα επικίνδυνα πλάσματα. Σου φαίνεται πιο απλό να αράξεις στην αμμουδιά με τους φίλους σου. Μέχρι που κάποιος κάνει το πρώτο βήμα και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι.

Ο γάμος της φίλης μου ήταν μια αληθινή υπερπαραγωγή, τον ζήσαμε στο φουλ από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Από την πρόβα του -επώνυμου και αξιοζήλευτου- νυφικού μέχρι την εκτόξευση της ανθοδέσμης, με άπειρα ελεύθερα κορίτσια να ρίχνονται σε μια πάλη που θύμιζε στιγμιότυπο από αγώνα ράγκμπι. Ήταν ένας γάμος πριν από το πνεύμα λιτότητας που επέβαλε η οικονομική κρίση, αλλά κυρίως με την καλογυαλισμένη και αστραφτερή όψη που έχει καθετί καινούριο, πρωτόγνωρο – όλοι μας είχαμε πάει μέχρι τότε σε γάμους συγγενών, αλλά κανένας δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον γάμο της φίλης μας.

Βλέποντας τη φίλη μας να βουτάει στα βαθιά και να πλέει σε πελάγη από τούλια, λουλούδια και ευτυχία, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι τελικά ο γάμος δεν είναι και τόσο κακό πράγμα. Ο κύκλος της παρέας σταδιακά διαλύθηκε, καθώς ο ένας μετά τον άλλο, ακολουθώντας τα χνάρια της, περάσαμε από την οικογένεια των φίλων μας σε πιο παραδοσιακά σχήματα. Ο γάμος, αυτό το happy end των παραμυθιών και των παλιών ελληνικών ταινιών έγινε για τον καθένα από εμάς και για όλους μαζί μια μεγάλη μετάβαση.

Must Read:

Αν ποτέ παντρευόμουν…

«Παντρεύτηκα στο δημαρχείο με την κοιλιά στο στόμα και μαύρο φουστάνι»

Έχω κάνει πολιτικό γάμο. Αξίζει να προχωρήσω και σε θρησκευτικό;