Αληθινή μαρτυρία: «Τι μετανιώνω -και τι όχι- που έκανα τον γάμο μου μέσα στην πανδημία»

Από τη Μάντυ Αρμάου*

Από τη στιγμή που γνώρισα τον σύντροφό μου, πείτε με αθεράπευτα ρομαντική, άρχισα να ονειρεύομαι τον γάμο μας. Πείτε με διαισθητική, καλύτερα, καθώς το ένστικτό μου βγήκε αληθινό: μετά από ένα πλήθος αποτυχημένων σχέσεων, αποδείχθηκε ο ένας και εκλεκτός, εκείνος που, ένα βράδυ, χρόνια μετά το πρώτο μας ραντεβού, βρέθηκε γονατιστός μπροστά μου αποκαλύπτοντας το δαχτυλίδι, σε μια σκηνή που έμοιαζε βγαλμένη από κομεντί.

yes-i-do-pandemic_wedding_carved_tree_photography.jpg

Πολλές μέλλουσες νύφες μιλούν για το άγχος που τις κυριεύει στη διοργάνωση του γάμου τους, για τις εκατοντάδες εκκρεμότητες που τρέχουν να τακτοποιήσουν τελευταία στιγμή. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το δικό μου οργανωτικό πνεύμα, με το γεγονός ότι άρχισα να οργανώνω τον γάμο μου τουλάχιστον έναν χρόνο νωρίτερα, αλλά όλα τα κομμάτια του παζλ κούμπωσαν σχεδόν ως διά μαγείας, από το νυφικό μέχρι το ταξίδι του μέλιτος, συνθέτοντας την εικόνα ενός ονειρεμένου πάρτι με εκατοντάδες καλεσμένους, DJs, signature cocktails και χορό σε μεγάλο χώρο δεξίωσης, μέχρι το επόμενο πρωί. Δεν έβλεπα την ώρα να το ζήσω.

Όταν ξέσπασε η πανδημία, σχεδόν έξι μήνες πριν από τη μεγάλη μέρα, είχα ετοιμάσει σχεδόν κάθε λεπτομέρεια. Και ενώ ένα ένα τα κομμάτια του παζλ άρχισαν να καταρρέουν, με έπιασα να κλαίω συχνά για το όνειρο του τέλειου γάμου που έπρεπε να απαρνηθώ. Παρόλο που ήξερα ότι στον κόσμο υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το δικό μου.

Μετά από ένα φωτεινό διάλειμμα στα τέλη της άνοιξης, καθώς τα κρούσματα άρχισαν πάλι να αυξάνονται η λίστα των καλεσμένων μας άρχισε να μειώνεται, για να κατοχυρωθεί τελικά ο «ασφαλής» αριθμός, για τα δεδομένα της Αττικής, των 50 ατόμων. Απορρίψαμε την ιδέα να αναβάλουμε τον γάμο μας, γιατί δεν ήθελα να ξεκινήσω αργότερα τη διαδικασία πάλι από την αρχή και επειδή, μετά από πέντε χρόνια σχέσης, νιώθαμε ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας.

Για ποια πράγματα μετάνιωσα:

Που η ψαλιδισμένη λίστα καλεσμένων δεν επέτρεψε να γίνει το πολυαναμενόμενο reunion με τους παλιούς μου συμμαθητές. Που το ολονύχτιο πάρτι πήγε περίπατο, μαζί με τους DJs, τα signature cocktails και τον χώρο δεξίωσης. Που δεν κατάφερα να μοιραστώ τη μεγάλη μέρα με συγγενείς που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες – και τους οποίους δεν έχω ιδέα πότε θα ξανασυναντήσω. Που αποφάσισα να ακυρώσω κάποια έξτρα για τα οποία ανυπομονούσα σαν μικρό παιδί, όπως τα πυροτεχνήματα και το candy bar (αν και, εκ των υστέρων, έπρεπε να τα κρατήσω και στον micro wedding μου). Κυρίως, που δεν πήγαμε το ταξίδι του μέλιτος στη Γαλλική Πολυνησία για το οποίο μετρούσα όχι μέρες, αλλά χρόνια (παρόλο που μια καραντίνα εκεί μπορεί, τελικά, να μην ήταν και τόσο άσχημη ιδέα).

Για ποια πράγματα δεν μετάνιωσα:

Που ανακάλυψα, αν και δεν ήταν στις αρχικές προθέσεις μου, τη ζεστασιά και τον αυθορμητισμό ενός micro wedding, ο οποίος έμοιαζε περισσότερο με οικογενειακή γιορτή, αφού ούτε ένας καλεσμένος δεν ήταν «περιττός». Που δεν αγχώθηκα καθόλου για το αν θα μείνουν ικανοποιημένοι οι καλεσμένοι, καθώς ήξερα πως τούς ήταν αρκετό να είναι εκεί και να μας δουν ευτυχισμένους. Που τα χρήματα που εξοικονόμησα τα επένδυσα σε ένα υπέροχο τραπέζι, στο οποίο δεν είχε θέση κανένας απολύτως από τους συμβιβασμούς στους οποίους κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε. Που αλλάξαμε την παραγγελία της γαμήλιας τούρτας σε μια μικρότερη, αλλά με ακόμα ομορφότερη, πιο περίτεχνη διακόσμηση, η οποία δεν θα ήταν εφικτή σε μεγαλύτερη επιφάνεια. Που ο κουμπάρος έβγαλε λόγο, όπως στις αμερικανικές ταινίες, και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια – υποψιάζομαι ότι δεν θα το είχε τολμήσει ποτέ μπροστά σε ένα μεγάλο πλήθος. Που μπορεί να βάλαμε, τουλάχιστον για λίγο, στον πάγο το όνειρο της Γαλλικής Πολυνησίας, αλλά ενδώσαμε στην πολυτέλεια ενός boutique hotel σε κυκλαδίτικο νησί, ανακαλύπτοντας από την αρχή τις ομορφιές του και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί η ταλαιπωρία ενός πολύωρου αεροπορικού ταξιδιού.

Το συμπέρασμα;

Δεν μετανιώνω που παντρεύτηκα μέσα στην πανδημία – άλλωστε κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς πότε θα βγούμε από το τούνελ. Ο micro wedding μου δεν ήταν καλύτερος ή χειρότερος από εκείνον που είχα ονειρευτεί: ήταν, απλά, διαφορετικός. Και αν χάσαμε κάτι, κερδίσαμε πολλά άλλα και κρατήσαμε την ουσία: την αγάπη, το μοίρασμα, την ευτυχία και την αίσθηση πως ό,τι κι αν συμβεί, η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

*Ευχαριστούμε τη Μάντυ Αρμάου για το άρθρο που μας έστειλε με την εμπειρία της και αποφασίσαμε να το δημοσιεύσουμε αυτούσιο.

Must Read:

Wedding boom στην Κίνα με 600.000 γάμους! Να περιμένουμε το ίδιο και στην Ελλάδα;

Γάμος την εποχή του κορωνοϊού: Τελικά, να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;

Αποτελούν στ’ αλήθεια οι γάμοι εστίες υπερμετάδοσης του κορωνοϊού;