Από τη Γωγώ Καρκάνη
Από τότε που ήμασταν στην εφηβεία και ξεφυλλίζαμε παρέα περιοδικά, κάθε φορά που πέφταμε πάνω σε φωτογραφία νύφης εγώ έβγαζα επιφωνήματα θαυμασμού αλλά εσύ με το ζόρι συγκρατούσες ένα χασμουρητό.
Ενώ μεγαλώναμε και ο γάμος άρχισε να περνάει από το μυαλό μας έστω και σαν μακρινή πιθανότητα, τα δικά μου όνειρα άρχιζαν πάντα από μια ανθοστόλιστη εκκλησία, με εμένα ντυμένη στα λευκά, το έτερον ήμισυ δίπλα μου με ένα κομψό tuxedo και ένα λαμπερό πλήθος να μας ραίνει με ρύζι και ροδοπέταλα. Τα δικά σου όνειρα σου άρχιζαν – και τελείωναν – με μια τρυφερή αγκαλιά με τον αγαπημένο σου στον καναπέ του σπιτιού σας και τα παιδιά να παίζουν γύρω σας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ / pexels / Oliver Li.
Ποτέ δεν σε ενθουσίαζε η ιδέα ενός παραδοσιακού γάμου, έτσι για τον εαυτό σου επέλεξες μια λιτή τελετή σε δημαρχείο. Όταν όμως είπα το «ναι» στην πρόταση του συντρόφου μου, μοιράστηκα μαζί σου την είδηση και άρχισα να σου περιγράφω τον γάμο-υπερπαραγωγή που σχεδίαζα, πέταξες από χαρά. Σαν να είχες γίνει ξαφνικά εγώ.
Τότε θυμήθηκα μια φράση του Αμερικανού φιλόσοφου και λογοτέχνη Χένρι Ντέιβιντ Θόρω που είχα διαβάσει κάπου: «Οι φίλοι λατρεύουν ο ένας τις ελπίδες του άλλου. Σέβονται ο ένας τα όνειρα του άλλου». Συνειδητοποίησα το μεγαλείο της αληθινής φιλίας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα τόσο δεδομένη όσο ο αέρας που αναπνέω, καθώς είχα την τύχη να μεγαλώσω μαζί σου, λες και ήμασταν αδερφές. Και συνέχισα να επιβεβαιώνω αυτό το μεγαλείο, αφού από τη στιγμή που άρχισα να οργανώνω τον γάμο μου ήσουν διαρκώς δίπλα μου, να με συμβουλεύεις και να υπομένεις αγόγγυστα ακόμα και τις «τρελές» απαιτήσεις μου.
Ενώ λοιπόν για τον δικό σου γάμο είχες περιοριστεί σε μια ψηφιακή πρόσκληση στο Facebook, για τον δικό μου κάθισες μαζί μου με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή, να ψάχνουμε ιδέες στο Pinterest για το τέλειο προσκλητήριο. Ενώ για τον δικό σου γάμο είχες φορέσει ένα απλό φόρεμα, αγορασμένο από οικονομική αλυσίδα καταστημάτων, για τον δικό μου περπατήσαμε με τις ώρες, από μπουτίκ σε μπουτίκ, δοκιμάζοντας άπειρα μέτρα από τούλι και ταφτά μέχρι να καταλήξω στο εκλεκτό κομμάτι. Ενώ για τον δικό σου γάμο είχες περιοριστεί σε ένα μεσημεριανό τραπέζι σε εστιατόριο κοντά στο δημαρχείο, για τον δικό μου οργώσαμε το λεκανοπέδιο αναζητώντας μια εκκλησία δεόντως μεγαλοπρεπή και έναν χώρο δεξίωσης αρκετά πολυτελή και ατμοσφαιρικό. Ενώ για τον δικό σου γάμο έκλεισες ταξίδι του μέλιτος σε ελληνικό νησί, για τον δικό μου ταξιδέψαμε διαδικτυακά μέχρι τα πέρατα του κόσμου μέχρι να βρω έναν προορισμό-εμπειρία ζωής. Ενώ για τον δικό σου γάμο είχε αναλάβει τη φωτογράφιση ένας συγγενής με καλή κάμερα στο κινητό, για τον δικό μου είδαμε κυριολεκτικά χιλιάδες εικόνες μέχρι να καταλήξω στο συνεργείο φωτογράφων και βιντεογράφων που δεν θα άφηνε ούτε μια μαγική στιγμή να του ξεφύγει. Ενώ για τον δικό σου γάμο είχες παραγγείλει μια τούρτα από φίλη που «το ‘χε» με τη ζαχαροπλαστική, για τον δικό μου αλωνίσαμε όλα τα ζαχαροπλαστεία της Αθήνας και πασαλειφτήκαμε με σαντιγί και ζαχαρόπαστες μέχρι να οργανώσουμε το candy bar. (Εντάξει, πρέπει να το παραδεχτείς, το τελευταίο στάδιο το απόλαυσες απόλυτα κι εσύ.)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ / pexels / Nataliya Vaitkevich
Και ενώ ο δικός σου γάμος ήταν εκ των πραγμάτων covid-free, καθώς η λίστα καλεσμένων δεν ξεπερνούσε τα 30 άτομα, όταν χρειάστηκε να αλλάξω τα σχέδια του δικού μου, αναθεωρώντας κάθε λεπτομέρεια σύμφωνα με τα υγειονομικά δεδομένα, εσύ συνέχισες να είσαι δίπλα μου, παρηγορώντας με όποτε τα μάτια μου γέμιζαν με δάκρυα από το στρες και την απογοήτευση.
Ξέρεις όμως κάτι; Ακόμα κι αν παντρευτώ παρουσία εκατό ανθρώπων όπως προβλέπουν οι νέες οδηγίες, ενός πλήθους πολύ μικρότερου από εκείνο που είχα αρχικά ονειρευτεί, τελικά δεν πειράζει. Αρκεί που θα είσαι κι εσύ εκεί ώστε, μετά την επισημοποίηση της σχέσης με τον αγαπημένο μου, να ανανεώσουμε τους όρκους της φιλίας μας με ένα ποτήρι σαμπάνια και έναν χορό όπως παλιά. Το αξίζουμε, μετά από τόσο σκληρή δουλειά.
