Λίγα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλο cult following όσο η Ντόλτσε Βίτα, που συνεχίζει να κερδίζει κοινό παρά τα 28 χρόνια που έχουν περάσει από την πρεμιέρα της. Για την ιστορία, το 1ο επεισόδιο της απολαυστικής σειράς του Mega Channel του καλού (σαν την Παπαρήγα), που γράφτηκε από τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον συγγραφέα-φάντασμα με το ψευδώνυμο «Λευτέρης Παπαπέτρου», προβλήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1995, ενώ το τελευταίο στις 26 Μαΐου του 1997.
Όλη η φάση, λοιπόν, κράτησε δύο μόλις σεζόν – ένα απίστευτα μικρό χρονικά διάστημα σε σχέση με το impact της Ντόλτσε Βίτα τόσο στις εγχώριες τηλενοβέλες που ακολούθησαν όσο και στην κοινωνία. Ναι, η Ντόλτσε Βίτα δεν ήταν ένα «απλό» τηλεοπτικό αγαθό, είχε και γερό πολιτισμικό αντίκτυπο, καθώς μας έκανε να ξανασκεφτούμε το τι εστί αγάπη, έρωτας, γάμος και επανάσταση – προσωπική επανάσταση.
Το ατυπικό ρομάντζο που μας έστηνε όλους, όλες, όλ@ μπροστά στην TV
Στο κέντρο του «μύθου» της σειράς, για να μιλήσουμε με όρους αρχαίας τραγωδίας, είχε τοποθετηθεί ο έρωτας ενός ατυπικού ζευγαριού, της Χριστίνας (Άννα Παναγιωτοπούλου) και του Αντώνη (Θανάσης Ευθυμιάδης).
Η ιστορία τους εν τάχει: Η Χριστίνα, μια «μεσόκοπη» χήρα εργοστασιάρχισσα, έχει πάει να επισκεφθεί την κόρη της που σπουδάζει στην Ιταλία. Ενώ επιστρέφει στην Ελλάδα ακινητοποιείται, λόγω χιονοθύελλας, σε ένα μοτέλ κοντά στην Περούτζα. Εκεί αλλάζει κάποιες ματιές με έναν νεότερό της άντρα, Έλληνας κι αυτός, «που θα μπορούσε να είναι γιος της» και καταλήγουν να κάνουν σεξ, «χωρίς να μπει στον κόπο να ρωτήσει το όνομά του». Λίγο καιρό μετά από την επιστροφή της στην Αθήνα -κι ενώ νιώθει τύψεις ότι είναι «εξώλης και προώλης»– διαπιστώνει ότι ο άντρας που έκανε το one-night stand είναι το αγόρι της κόρης της. Κι ενώ στην αρχή αντιστέκεται στο στενό του μαρκάρισμα, σύντομα γίνονται ζευγάρι.
Μέσα από το ρομάντζο τους, που άνθισε against all odds, τέθηκαν επί τάπητος θέματα που ήταν ταμπού για τα μικροαστικά «νοικοκυραίικα» ήθη της εποχής. Το σίριαλ, υπήρξε ένας ύμνος στον επαναστατικό έρωτα που δεν κοιτά ούτε χρόνια, ούτε κοινωνική τάξη, ούτε συναισθηματικές ή οικογενειακές δεσμεύσεις και έρχεται και σε βρίσκει στο δόξα πατρί.
Το πιο συναρπαστικό; Ο Αντώνης και η Χριστίνα έγιναν, στο πανελλήνιο, ένα από το πιο αγαπητά τηλεοπτικά ζευγάρια. Χωρίς να έχω κάνει κάποια έρευνα, δεν θυμάμαι να άκουσα ποτέ κανέναν, ούτε την περίοδο της πρώτης προβολής της σειράς ούτε κατά τις άπειρες επαναλήψεις της, να λέει «τι είναι αυτά που δείχνει η τηλεόραση».
Το τηλεοπτικό κοινό ήταν πάντα με το μέρος του ζευγαριού, ποτέ με τους μικρόψυχους, λες και ένα σίριαλ μας είχε κάνει όλους «προοδευτικούς».
Στο τέλος της σειράς, οι δυο τους θα αποφάσιζαν να ζήσουν ανοιχτά ως ζευγάρι μέχρι που κάποια στιγμή θα χωρίσουν και η Χριστίνα θα επιστρέψει στην οικία της, στο Ψυχικό. Έχοντας παρακολουθήσει το όλο έρωτα κι επανάσταση ρομάντζο τους, το φινάλε της σειράς μας δείχνει αρχικά ότι μια δυνατή αγάπη είναι πιο ισχυρή από έναν γάμο, έστω κι αν η Χριστίνα φτάνει μετά τον χωρισμό να υποκρίνεται ότι έχει ξεχάσει (;) τον Αντώνη και όλο το story τους παρουσιάζεται ότι αποτελεί μια τάχα μου ξεχασμένη παρένθεση στη ζωή των «Μαρκαταίων» και των κοντινών τους προσώπων.
Να πέσει το βίντεο με το τελευταίο επεισόδιο:
Τα σίριαλ που μίλησαν για συμπερίληψη πριν επινοηθεί ο όρος
Κι εδώ αξίζει ένα σχόλιο. Τα 90s και οι αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν μια ενδιαφέρουσα εποχή για να μεγαλώνει κανείς βλέποντας τηλεόραση διότι υπήρξε -κατά περιπτώσεις, εννοείται, μην παρεξηγηθούμε- συμπεριληπτική πριν γίνει «της μόδας» το concept της συμπερίληψης. Κι αυτό με έναν τρόπο οργανικό, μέσα από ρόλους καλοδουλεμένους που έκαναν το τηλεοπτικό κοινό να αποκτήσει «κανονικές» αναπαραστάσεις για ό,τι ήταν κανονικό άλλα δεν «πέρναγε» ως τέτοιο.
Μέσα από τα επιτυχημένα σίριαλ που έβλεπε «όλη η οικογένεια μαζί» -παρά το ότι στους διαλόγους τους τώρα ακούμε απαράδεκτα πράγματα που τότε πέρναγαν στο ντούκου, όπως χοντροφοβικά, ρατσιστικά κλπ σχόλια- ο κόσμος αγάπησε ατυπικά ζευγάρια σαν τον Αντώνη και τη Χριστίνα, sex workers όπως την ανεπανάληπτη Κορίνα που ερμήνευσε η Μαρία Καβογιάννη στα Εγκλήματα (Ant1, τηλεοπτικές σεζόν 1998-1999 και 1999-2000), αλλά και trans γυναίκες όπως η Λιλίκα που, πριν αρχίσουμε να μιλάμε για την αντιπροσώπευση των trans ηθοποιών, είχε ενσαρκώσει η Καίτη Κωνσταντίνου, στο Κάπου σε ξέρω (Mega, τηλεοπτική σεζόν 2001-2002).
Φωτογραφίες: Στοπ καρέ από το 6ο επεισόδιο της σειράς.
Από την Κλειώ Ευθυμίου
